۲-۶ - ۲به سبک ناصرخان
آخرین بازی لیگ ۷۶، داربی استقلال- پرسپولیس در آزادی بود. یک روز خاص برای استقلال که در تمام فصل زیرسایه پرسپولیس و سرمربی کرواتش استانکو پوکله پوویچ بود. قرمزها که تیم پرستاره‌ای بودند، با وجود از دست دادن علی دایی در میانه فصل با اقتدار امتیازها را جمع کرده و حتی به نظر می‌رسید که در نیم‌فصل قهرمان می‌شوند؛ اما این اتفاق تا ۳ هفته پایانی لیگ به تاخیر افتاد.
در این شرایط و در حالی‌که استانکو پس از ناکامی پرسپولیس در نیمه نهایی جام باشگاه‌های آسیا، از قرمزها جدا شد، پرسپولیسی‌ها با بازگرداندن فرشاد پیوس- که استانکو اعتقادی به او نداشت- بهترین گلزن تاریخ را مجاب به خداحافظی کردند و پیوس پس از دو سه بازی دستگرمی اعلام کرد که در بازی مقابل استقلال کفش‌هایش را می‌آویزد، پرسپولیسی که با هدایت حمید درخشان وارد این بازی شد، برای پیروزی امیدوارتر بود؛ اما هیچ‌کس نمی‌توانست پیش‌بینی کند که آنها با چنین تسلطی مسابقه را به پایان برسانند.
نکته جالب توجه شیوه‌ای بود که استقلال با آن پا به میدان گذاشته بود؛ ۲-۶-۲ تاکتیکی که استانکو بعدها با خنده از آن نام برد و آن را ۲-۵-۳ عقب افتاده خواند!
در واقع حجازی قصد داشت با استفاده از ۶ هافبک وسط زمین را از آن خود کند. غافل از اینکه مهدی مهدوی‌کیا و مهرداد میناوند دو پیستون سریع پرسپولیس پیش بینی او را به هم می‌زنند.
این بازی در شرایطی آغاز شد که همه چیز تحت تاثیر خداحافظی فرشاد پیوس بود. او که بعد از ۱۰ دقیقه بازی و خلق ۲ موقعیت خطرناک و پس از چند دقیقه دور افتخار از بازی رفت، در حالی جای خود را به بازیکن تازه ای داد که این تعویض بنا به توافق جزو بازی به حساب نیامد!
پرسپولیسی که در ادامه نبض بازی را در دست داشت در دقیقه ۳۰ توسط ادموند بزیک به گل رسید و سپس با اخراج محمد خرمگاه؛ مدافع استقلال همه چیز یک طرفه شد. البته قرمزها فقط دو بار دیگر به گل رسیدند، اما به جز مهدوی‌کیا و بهنام طاهرزاده حداقل ۳،۴ بازیکن دیگر هم بودند که توانستند از خط دفاع بی آزار استقلال بگذرند، خب، تقدیر روی صفر-۳ گیر کرده بود.
این مسابقه یکی از تجارب ویژه ناصر خان است. او هرگز بعد از این بازی ۲-۶-۲ بازی نکرد. هیچ‌وقت!
ارسال نظر