چهارم خرداد آن سال باز هم به قول بهرام شفیع صد هزار نفر کیپ تا کیپ ورزشگاه را پر کرده بودند. دو تیم با تمام ستاره‌هایشان در زمین حاضر شده بودند. آبی‌ها با عابدزاده، زرینچه، شاهرخ و شاهینبیانی، رضا احدی، صادق ورمزیار، مهدی فنونی‌زاده، رضا حسن زاده، قلعه نویی، مرفاوی و هاشمی مقدم به زمین رفتند؛ در حالی که پرسپولیس قلیچ، مرتضی فنونی زاده و نعیم آبادی، پنجعلی، محرمی، عربشاهی، رحیم یوسفی، نادر میراحمدیان، محسن عاشوری، پیوس و کریم باوی را در ترکیب اولیه چیده بود.

هنوز چند دقیقه‌ای از سوت آغاز مسابقه که منوچهر نظری آن را به صدا درآورد نگذشته بود، که نادر میراحمدیان در یک مصاف تک به تک توپ را از زیردستان عابدزاده به گل تبدیل کرد. این گل در دقیقه ۱۲ به ثمر رسید و تنور مسابقه را داغ کرد.

اما قسمت جالب ماجرا از همان ثانیه‌های اولیه نیمه دوم شکل گرفت. منصور پورحیدری از ابتدای نیمه دوم عباس سرخاب را به جای هاشمی مقدم به زمین فرستاد. عباس سرخاب بازیکن اهل میناب یکی از کشف‌های پرویز دهداری بود که به اردوی تیم ملی دعوت شده و از این راه به استقلال رسید.

سرخاب در سی امین ثانیه نیمه دوم روی یک ارسال نسبتا کوتاه قلعه‌نویی توپ را با سر وارد دروازه پرسپولیس کرد و از آن به بعد به او لقب سی ثانیه دادند. ۲۵ دقیقه بعد هم با روشی مشابه و این‌بار با ضربه سر عبدالصمد مرفاوی استقلال گل برتری را به ثمر رساند. آن گل تا سال‌ها محل مناقشه هواداران دو تیم بود. پرسپولیسی‌ها معتقد بودند که آن گل در موقعیت آفساید زده شده؛ در حالی که هیچ‌وقت هم صحت یا سقم این گل ثابت نشد. آن موقع خبری از تکرار صحنه‌های حساس یا قضاوت مجدد درباره صحنه‌های داوری نبود و آن صحنه همچنان به صورت معمایی باقی ماند؛ البته فردای آن روز یک عکس غیرعادی و تماشایی از صحنه گلزنی مرفاوی در کیهان ورزشی منتشر شد که درست هنگام ضربه زدن او بود. پرسپولیسی‌ها این صحنه را شاهدی بر آفساید بودن گل مرفاوی قلمداد کردند؛ اما به هر حال چیزی ثابت نشد. استقلال آن بازی را با دو گل برد و قهرمان جام باشگاه‌های ایران شد.