سنگین‌ترین شکست تیم ملی در دو سال اخیر

پژمان راهبر

به جز محسن قهرمانی هرگز داوری را ندیده بودیم که با اراده برخورد با بازیکنان به زمین بیاید، اما زرنیچ، داور بوسنیایی بازی بحرین - ایران روی قهرمانی را سفید کرد. او زمانی که در دقیقه ۱۰۰ ! برای بحرین پنالتی گرفت در پاسخ به اعتراض محمدنصرتی او را با کف دست به عقب هل داد. او چند دقیقه قبل نیز به نصرتی پشت دست زده بود تا این بازیکن ایران به او اعتراض نکند. این داور که با کمک‌ها هماهنگی کاملی داشت، در تمام بازی، به خصوص در ۲۰ دقیقه پایانی با سوت‌های جهت دار و اعصاب خردکن بارها سعی کرد جریان یک‌طرف بازی را به سود بحرین متعادل کند که اوج این کار خطا اعلام کردن دو موقعیت تک به تک آرش برهانی بود. او به قدری در این کار افراط کرد که حتی افشین قطبی برای پرخاش به سمت کمک وی رفت و توسط داور چهارم به عقب هدایت شد.

سنگین‌ترین شکست از بحرین

درست است که تیم ایران در ۱۰ سال گذشته هیچ بردی در زمین بحرین نداشته، اما کمتر کسی تصور می‌کرد ایران با نتیجه ۲-۴ بازی را به این تیم ببازد. تیم ملی که با ترکیب طالب‌لو - کعبی، حسینی،عقیلی، نصرتی - آشوبی، نوری - حیدری، زندی، خلعتبری و برهانی به میدان آمده بود خیلی زود گل اول را روی تعلل نصرتی و اشتباه طالب‌لو دریافت کرد. بحرین در حالی به گل رسید که ایران بازی را در دست داشت، اما نفوذ گوش راست بحرین از فضای خالی پشت نصرتی و اوورلپ او با بغل پای عبدالرحمن وارد دروازه ایران شد. بحرین چند دقیقه بعد روی یک غافلگیری گل دوم را هم زد تا وضع بدتر از این بشود. این گل در پی خطایی در پشت محوطه جریمه ایران و حرفه‌ای‌گری حریف به ثمر رسید. در حالی‌که نصرتی و بقیه خود را آماده بستن دیوار دفاعی می‌کردند، هافبک بحرین با پاسی کوتاه بازیکن هم دسته، عبداللطیف را صاحب موقعیت کرد تا او در شرایط تک به تک گل بزند. حالا نیم ساعت از بازی گذشته و ما ۲-۰ عقب بودیم.

گل زیبای زندی

اما در حالی‌که تصور بر در هم شکسته شدن روحیه ایران بود، تیم ملی با فرارهای خلعتبری به بازی بازگشت. او در دقیقه ۳۷ با یک حرکت تکنیکی دو مدافع را از پیش رو برداشت و در عمق زندی را صاحب توپ کرد تا او با ضربه‌ای زیبا فاصله را کم کند، اما خلعتبری خیلی زود در برخورد با بازیکن حریف مصدوم شد تا هادی نوروزی جای او را پر کند. ایران نیمه دوم را هم با تغییراتی آغاز کرد. قطبی، نصرتی را از چپ به مرکز آورد و محمد را وارد زمین کرد تا او دفاع چپ تیم ملی باشد، اما بحرین در آغاز این نیمه شروعی عالی داشت و با حملات پیاپی ایران را به عقب راند و در نهایت روی یک ضربه ایستگاهی با ضربه سر سلمان عیسی به گل رسید درحالی‌که روی این گل نیز اشتباه طالب‌لو محسوس بود.

چند تعویض و برتری نسبی

با ورود بازیکنانی مثل حسین کاظمی، احسان حاج صفی و مجتبی زارعی به زمین، سرعت تیمی بالا رفت و ایران دوباره بازی را در دست گرفت که حاصل این برتری گل زندی از روی نقطه پنالتی بود، اما از این به بعد این داور بود که سرنوشت را در دست گرفت و نقشه‌های تهاجمی ایران را عقیم گذاشت. او که در پایان ۷ دقیقه وقت اضافه اعلام کرد، در دقیقه ۱۰۰ روی بی‌احتیاطی عقیلی یک پنالتی برای بحرین گرفت که عدنان محمد با به ثمر رساندن آن، شبیه همان حرکتی را انجام داد که ۸ سال پیش بازیکن این تیم بعد از زدن گل سوم به ایران در مسابقات مقدماتی جام جهانی انجام داده بود. آخ که چقدر دوباره عصبانی شدیم!

بازی واقعی

این یک مسابقه تدارکاتی واقعی با تیم سازمان یافته و سریعی بود که در حرکات ناجوانمردانه هم کاملا واقع‌گرا بود. آنها که مهیای بازی‌های پلی‌آف جام جهانی بودند از نظر سطح فوتبال بهتر از ما نشان دادند. در عین حال ایران در این مسابقه تیمی ناهماهنگ بود که با اتکا به نیروی غریزه وارد میدان شده بود. فقط با نگاه درست به این کاستی‌هاست که می‌توانیم سهمی هم برای داور در نظر بگیریم، در غیر اینصورت بزرگ کردن اشتباهات داوری دردی فقط باعث گمراهی است.

حاشیه‌های ایران - بحرین

- داور بوسنیایی این بازی بارها با بازیکنان ایرانی از جمله نصرتی و برهانی برخورد فیزیکی داشت و به‌رغم اعتراض‌های شدید نصرتی که چند باری وی را هل داد، اخطاری به وی نداد.

وقت تلف شده نیمه دوم بازی ۷ دقیقه بود که با اصرار عجیب داور بوسنیایی نیمه دوم این بازی دوستانه ۵۶ دقیقه طول کشید.

- تیم بحرین در دقیقه ۹ از وقت‌های تلف شده صاحب ضربه پنالتی شد، در حالی‌که طبق وقت اعلام شده از سوی داور این بازی باید ۷ دقیقه وقت تلف شده داشته باشد.

- محمد نصرتی پس از خروج کعبی، بازوبند کاپیتانی تیم ملی را به بازو بست و با احتساب ۱۱ دقیقه وقت تلف شده، حدود یک ربع کاپیتان تیم ملی بود.

- ورزشگاه ملی منامه تقریبا خالی از تماشاگر بود و جمعیتی کمتر از ۱۰۰۰ نفر این بازی را تماشا کردند.

آنالیز نفرات

وحید طالب‌لو (۲): وقتی گل اول را خورد، نگاه همه به عمق دروازه رفت تا ببینیم او حوله محافظ خود را نیز به این سفر برده است؟ وحید طالب‌لو که به عنوان گلر جانشین هرگز در سطحی که مهدی رحمتی نمایش داده بود، بازی نکرد. او روی دو گل مقصر اصلی بود. از او که در لیگ شکست‌ناپذیر بوده، انتظار بیشتری داشتیم.

حسین کعبی(۴): حسین غالبا در بازی‌های ملی خوب است، اما بازی با بحرین روز او هم نبود. کعبی در دفاع نسبتا موفق بود، اما کمتر او را به هنگام هجوم یا بازی‌سازی دیدیم .

هادی عقیلی (۳): او روزی ناهماهنگ را با سیدجلال حسینی پشت سر گذاشت و در گل دوم و گل چهارم کاملا مقصر بود. مشکل بزرگ مدافعان ما این است که تکنیک و سرعت خوبی ندارند. نحوه جایگیری‌ها و پوشش عقیلی در این بازی به خصوص، با توجه به اینکه او و حسینی دقیقا با بازی هم آشنا هستند به هیچ وجه در حد نام این مدافع نبود.

جلال حسینی (۲): یک روز ضعیف دیگر از سیدجلال که به مرور تبدیل به ذخیره نصرتی در پست دفاع وسط می‌شود. او در لیگی که غالب مدافعان مثل خودش زیر توپ می‌زنند، فوق کلاس جلوه می‌کند، اما در بازی‌های ملی .... تعویض حسینی در دقیقه ۴۶ گویای نکات بسیاری است.

محمدنصرتی (۳): وقتی روی دور اشتباه کردن می‌افتد، دیگر قابل مهار نیست. نصرتی در بازی مقابل بحرین در نیمه دوم در پست دفاع وسط، نمایش بهتری داشت، اما در کل نمایش او مثل نمایش یانکولوفسکی در داربی میلان بود که بارها مغلوب مایکون شد!

پژمان نوری(۳): اگر به چشم خودمان ندیده بودیم، باورمان نمی شد که پژمان در یک مسابقه تا این حد پراشتباه بازی کند. این در حالی بود که زوج او و آشوبی به نظر بهترین زوج برای حضور در پست هافبک دفاعی تیم ملی به نظر می‌رسید. نوری باوجود دوندگی در تخریب بازی حریف کاملا ناموفق نشان داد و تعویض شد.

فرزاد آشوبی (۴): شاید فرزاد کمی بهتر از نوری بود، اما او هم در کار بازی‌سازی و در اختیار گرفتن نبض بازی موفق عمل نکرد. البته فرزاد مثل خیلی‌های دیگر در عرصه ملی کم تجربه است. هافبک‌های بحرین در بسیاری از اوقات بازی راحت‌تر از ما بازی می‌کردند و آشوبی مثل نوری در این زمینه مقصر بود.

خسروحیدری(۳): حالا به وضوح می‌شود به این نکته رسید که سطح ملی و باشگاهی تفاوت‌های بسیاری با هم دارند. حیدری، از ستارگان بلامنازع لیگ است، اما در بازی بحرین هرگز موفق نبود، البته او مثل همیشه پرتلاش نشان داد، اما حتی یکبار در ارسال پاس برای آرش برهانی موفق عمل نکرد.

فریدون زندی (۵): او دو گل به ثمر رساند، اما به عنوان بازیکنی که در نقش شماره ۱۰ بازی می‌کند، با تیم ایران چفت نیست. علاقه زندی به بازی سریع و تکضرب است و در تیم ملی کمتر کسی است که بدون ایرانی بازی و باسرعت فوتبال بازی کند. دو گل زندی اما بخشی از اشکالات بازی او را پوشاند.

محمدرضا خلعتبری (۵): او تا قبل از خروج یکی از موثرترین بازیکنان ایران بود. پاس گل او به زندی و حرکت فوق‌العاده‌اش کاملا امیدوار کننده بود و شاید اگر مصدوم نمی‌شد با نتیجه بهتری از زمین بیرون می‌آمدیم. با این حال خلعتبری به عنوان یک هافبک بیش از حد به توپ علاقه دارد.

آرش برهانی (۵): آرش مهاجمی از نوع دیگر است که هیچ ربطی به علی دایی، هاشمیان و بقیه مهاجمان به اصطلاح مارکمن ایران که به صورت کلاسیک در نوک حمله می‌ایستادند، ندارد. بنابراین سبک تهاجمی تیم ملی باید به سمت تغییر برود که البته تاحدی رفته است. او در این بازی پرتلاش بود، بارها استارت زد و اگر داور مانع نمی‌شد می‌توانست یک پاس گل بدهد و یک گل به ثمر برساند، اما بزرگترین مشکل او استیل بازی است که درعمق، نشان دهنده یک تیک روانی است. شاید آرش نیاز به اطمینان خاطر دارد تا برای تیم ملی مثل استقلال راحت بازی کند.