مرتضی ناعمه

در هیاهوی انتخاب «علی دایی» به عنوان سرمربی تیم ملی فوتبال، خبر شوخی بچه‌گانه شیث رضایی که موجب اخلال و وحشت در پرواز تهران - شیراز شد، گم شد. متاسفانه در این فوتبال، تزریق بی‌رویه پول باعث به وجود آمدن یک شبه شهرت و ثروت برای افرادی شده که متاسفانه ظرفیت لازم را برای درک موقعیت خود ندارند. البته این وسط فقط این ستاره‌های پوشالی مقصر نیستند، آنها هم مسوولیت بخشی از تقصیرات را به عهده دارند، آن مدیرانی که در هر ساعتی از روز و شب و نیمه‌شب برای سرپوش گذاشتن به مسائل اخلاقی ستاره‌های خود به این و آن مقام مسوول زنگ می‌زنند که آقای فلانی را لطفا آزاد کنید، انگار نه انگار آقای فلانی هم یکی است مثل همه ما، آنها هم مقصرند.

در کنار آنها ما هم مقصریم، خود ما رسانه‌ها را می‌گویم که بر هم داستان اخلاقی و غیراخلاقی این ستاره‌های پولکی سرپوش گذاشتیم. سر و ته داستان را با م.خ، م.م، آ.ب و ... هم آوردیم و نگذاشتیم تشت رسوایی این حضرات از بالای بام بر زمین بریزد. شیث رضایی حتما نمی‌داند که در بهترین شرایط و در صورت اثبات عدم سوءنیت، قانون‌گذار می‌تواند بین ۶ ماه تا ۲ سال حبس برای او در نظر بگیرد و آن وقت است که شیث رضایی عمر ورزشی خود را به پایان می‌رساند و می‌رود کنار دست م.خ‌ها و پ.ب‌ها که همگی از نظر فوتبالی یک سروگردن از او بالاتر بودند. فوتبال ما (شامل تمام اجزایش مثل فدراسیون، مربیان، مدیران، بازیکنان و البته رسانه‌ها) یک بار برای همیشه باید تکلیف خود را با ماست مالی کردن‌ها و سرپوش گذاشتن روی مشکلات این چنینی به اصطلاح ستاره‌هایش مشخص کند، مثل همه جای دنیا که به ستاره‌های بزرگ‌تر از شیث رضایی هم رحم نمی‌کنند، اگر بتوانیم شیث را ستاره بدانیم. باید با خودمان رو راست باشیم اگر در انگلیس گاسکوئین را به زندان می‌برند، در کره لی وون‌جائه را برای همیشه از تیم ملی کنار می‌گذارند و در آلمان لوتار ماتئوس به خاطر زندگی نابسامانش محبوبیت چندانی ندارد به این دلیل است که ما شعار اخلاق می‌دهیم و آنها به اخلاق پایبندند. حالا باید منتظر ماند و دید که سرنوشت شیث به کجا می‌رسد، آیا او دوباره روی چمن سبز خواهد بود یا جایی دیگر.