نامه مجید جلالی برای عبدالله ویسی

کسی نمی‌تواند تو را نادیده بگیرد

در کنار تلویزیون بازی پرسپولیس و پیکان را تماشا می‌کردم. به همراه کتابی که آن را می‌خواندم. تقریبا هر وقت می‌خواهم به صورت تفریحی یک بازی را ببینم در حین تماشای بازی یا مشغول مطالعه یا خوردن چیزی می‌شوم. این فرق می‌کند با زمانی که یک بازی فوتبال را باید تحلیل کرد چون در آن صورت حق پلک زدن هم نداریم.

در کنار تلویزیون بازی پرسپولیس و پیکان را تماشا می‌کردم. به همراه کتابی که آن را می‌خواندم. تقریبا هر وقت می‌خواهم به صورت تفریحی یک بازی را ببینم در حین تماشای بازی یا مشغول مطالعه یا خوردن چیزی می‌شوم. این فرق می‌کند با زمانی که یک بازی فوتبال را باید تحلیل کرد چون در آن صورت حق پلک زدن هم نداریم. درست در زمانی که پیکان گل‌های پشت سر هم می‌خورد به جمله‌ای از آقای انیشتین رسیدم که گفته بود:

سعی نکنید موفق شوید، بلکه سعی کنید با ارزش شوید. جمله قابل تعمقی است. یادم می‌آید در یکی از سخنرانی‌های آقای جوادی آملی در تفسیر قرآن ایشان موضوع مقام و منزلت را طرح کردند که بسیار عمیق تر است.

بازی تمام شد. نتیجه‌ای غیرمتعارف به دست آمد. در فکر آقای ویسی بودم که چه لحظات سختی را می‌گذراند.

ساعتی بعد مصاحبه او را دیدم.

می خواهم با ایشان قدری صحبت کنم.مانند صحبت برادر بزرگ‌تر با برادر کوچک‌تر.برای دلگرم کردن او و برای اینکه بداند اینجا کسی هست که به او فکر می‌کند و به پایدار بودن او اهمیت می‌دهد.

عبدا... عزیز

در این فضای سخت، آلوده و خسته کننده فوتبال، کسی هست که به تو فکر می‌کند و می‌داند که تو یار فوتبال هستی نه بار آن.

هر چند اطراف ما پر شده از بار، اما یارها فراموش نمی‌شوند. توکسی هستی که بار این فوتبال را به دوش می‌کشی. به همین دلیل تو یار فوتبال هستی.

می‌دانم بعضی وقت‌ها بارها آنقدر سنگین می‌شوند که مجالی برای نشان دادن یارها نمی‌ماند ولی به تو می‌گویم که هستی و دیده می‌شوی. زحمت فوتبال به دوش تو و امثال تو است، اگر مقامی یا پستی نداری مطمئن باش که منزلت داری. در نظر داشته باش که مقام را می‌شود در زمانی کوتاه و با خیلی روش‌ها به دست آورد، اما برای به دست آوردن منزلت، باید سال‌ها رنج و زحمت بکشی، خاک بخوری، بسازی و بسوزی، سالم زندگی و کار کنی، ناملایمات را صبورانه تحمل کنی ولی وقتی صاحب منزلت شدی دیگر کسی نمی‌تواند تو را نادیده بگیرد.