پایکوبی اسطوره تنیس روی زمین سرخ

حدیث علمی

خدایان تنیس بعد از ظهر روز یکشنبه‌، اطراف زمین تنیس استادیوم رولان گاروس توفانی به پا کردند تا به عضو تازه واردشان خوشامد بگویند. باران و تندر هم به کمک راجر فدرر آمد تا او به جایگاهی که شایسته‌اش بود برسد.

بازیکن سوئیسی که دیگر از خود اسطوره ساخته، در فینال رولان گاروس در شرایطی مقابل رابین سودرلینگ سوئدی قرار گرفت که می‌دانست او در راندهای قبلی مسابقه بزرگترین رقیب فدرر یعنی رافائل نادال را شکست داده و از دور رقابت‌ها کنار زده است. سودرلینگ ۲۵ ساله با اینکه برای ششمین بار در رولان گاروس بازی می‌کرد، هیچ وقت از راند سوم بالا نیامده بود اما او امسال پدیده بازی‌ها بود و بعد از آنکه نادال، قهرمان چهار سال گذشته رولان گاروس را حذف کرد، با اعتماد به نفس خوبی به باقی بازی‌ها نگاه کرد و بهتر از این برایش تصور نمی‌شد که حتی فرناندو گونزالز شیلیایی را هم کنار بزند به فینال برسد. با این حال او که قبل از رولان گاروس در جدول رده‌بندی بهترین تنیسورهای جهان عنوانی بهتر از بیست و پنج در اختیار نداشت، حالا با این عملکرد خوب در پاریس، می‌تواند با خوش‌بینی در انتظار اعلام رده‌بندی جدید باشد و صعودش در رنکینگ جهانی را جشن بگیرد. اما او در بازی یکشنبه عصر خیلی خوب بازی نکرد. سودرلینگ که به سختی سعی می‌کرد مقابل اسطوره دنیای تنیس ایستادگی کند، ۶-۱, ۷-۶ و ۶-۴ به فدرر باخت تا دستش از اولین جام قهرمانی رولان گاروس کوتاه بماند.

اما فدرر با این قهرمانی تبدیل به بازیکن اسطوره ای شد که شاید رسیدن به رکوردهای او برای سالیان زیاد دست‌نیافتنی باشد. فدرر که بیش از ۱۳ عنوان مسابقات گرنداسلم را به دست آورده بود، فقط به یک قهرمانی دیگر نیاز داشت تا رکورد افسانه ای ۱۴ قهرمانی پیت سمپراس را بشکند. او حالا به رکورد سمپراس رسیده است اما این تنها انگیزه مرد سوئیسی برای قهرمانی در رولان‌گاروس نبود. او که عنوان اول رنکینگ برترین‌های دنیای تنیس را چند ماهی است به رافائل نادال تقدیم کرده، در بین قهرمانی‌های متعدد خود همیشه جای خالی جام قهرمانی رولان گاروس را حس می‌کرد. فدرر در چهار سال گذشته هر بار در فینال رولان گاروس به نادال باخته بود تا تنیسور کم سن و سال اسپانیایی عنوان سلطان زمین‌های خاکی را از آن کند. اما امسال در غیاب نادال‌، فدرر بهترین فرصت را برای تکمیل کلکسیون افتخاراتش در اختیار داشت و به خوبی از این فرصت استفاده کرد تا جزو معدود تنیسورهایی باشد که سابقه قهرمانی در هر چهار گرند اسلم را دارند. آندره آغاسی، تنیسور افسانه‌ای آمریکا یکی از این تنیسورها بود که بعدازظهر یکشنبه هم جام قهرمانی را روی زمین سرخ رولان گاروس به راجرر گریان تقدیم کرد.

فدرر در فینال خیلی هوشمندانه بازی کرد و با ترکیب درست ضربات هر لحظه خود را به جام نزدیک‌تر کرد. او در دامی که نادال به آن افتاده بود نیفتاد و توانست ثابت کند که علاوه بر تکنیک عالی، هوش فوق‌العاده‌ای دارد و می‌تواند بازی را آن طور که دوست دارد، اداره کند. اگرچه او در اواسط بازی داشت به دردسر می‌افتاد، اما در همان لحظه که آسمان پاریس توفانی شد و باد و باران به راه افتاد، شرایط بازی هم به نفع فدرر تغییرکرد. او ضرباتش را اصلاح کرد و سرویس‌های بهتری زد تا شکی برای قهرمانی‌اش باقی نماند.

اما در واقع این بعد از تای بریک شگفت انگیز دوم فدرر بود که شرایط برای سودرلینگ وخیم تر از قبل شد. فدرر بعد از آن تای بریک بود که نشان داد چرا به درستی عده زیادی او را بزرگترین بازیکن تاریخ تنیس می‌دانند. او که بعد از گرفتن آن تای بریک تحسین آمیز دیگر در میان بازی مورد علاقه اش قرار گرفته بود، در شرایطی که سودرلینگ در خماری تای بریک مانده بود، آخرین تلاش‌هایش را هم به کار گرفت تا شاید بتواند از چنگال فدرر رها شود، اما دیگر دیر شده بود.

پایان نمایش

برنده روز توفانی پاریس، راجر فدرر افسانه‌ای آخرین پوینت قهرمانی‌اش را در میان قطرات اشکش گرفت و وقتی تماشاچیان حاضر در استادیوم رولان گاروس برای قهرمانی‌اش فریاد می‌کشیدند، روی خاک رس زمین بازی زانو زد. این پایان نمایشی بود که بسیاری از دوستداران تنیس انتظارش را می‌کشیدند. فدرر به زانو افتاد و تماشاچیان به پا خاستند و رعد و برق آسمان پاریس را زیر و رو ‌کرد.

ذهنت کجا پرواز می‌کرد، پسر؟

راجرر فدرر بعد از اولین قهرمانی اش در رولان گاروس مقابل خبرنگاران نشست. او که انتظار داشت بازی سخت‌تری پیش رو داشته باشد، گفت: «به هر حال این فینال یک گرند اسلم بود و من منتظر یک رقابت سنگین بودم. به هرحال رابین در طول مسابقات خیلی خوب بازی کرده بود و این هم فینالی بود که من هیچ وقت نتوانسته بودم ببرم.» او ادامه داد: «می‌دانستم که برای پیروزی در این بازی به یک شروع خوب نیاز دارم و خوشحالم که توانستم همین کار را انجام دهم.» اگرچه به نظر می‌رسید او در بازی راحت است و چندان به دردسر نیفتاده، اما خودش گفت چیزی که آزارش می‌داد این بود که اصلا نمی‌توانست تمرکز کند و ذهنش مدام از زمین بازی خارج می‌شد: «مدام از خودم می‌پرسیدم اگر ببرم چه می‌شود؟ اصلا این پیروزی چه معنی ای دارد؟ چه چیزی ممکن است بگویم؟ به خودم می‌گفتم وقتی بازی تمام شد و پیروز شدی وقت کافی داری که به این‌ها فکر کنی اما باز هم سوال‌ها برمی‌گشتند. در تمام طول بازی بزرگترین مشکلی که داشتم این بود که نمی‌توانستم ذهنم را در زمین بازی نگه دارم.» فدرر ادامه داد: «خیلی عصبی بودم، مخصوصا در شروع ست سوم. چون می‌دیدم که چقدر به پیروزی نزدیک شده بودم. حتی در لحظاتی به نظرم رسید که نمی‌توانم به بازی ادامه دهم. شرایط واقعا به همین سختی بود که می‌گویم.»او که حالا باید برای کارزار استرالیا آماده شود، از نظر ذهنی و بدنی در شرایط بهتری قرار دارد‌: «می‌دانید که این یک دستاورد بزرگ بود. به خودم افتخار می‌کنم. باور نمی‌کنید اما من چیزی را به دست آوردم که حتی خودم هم تصورش را نمی‌کردم به آن برسم. وقتی کوچک بودم آرزو داشتم یک بار برنده ویمبلدون باشم. حالا که پنج بار در ویمبلدون قهرمان شده‌ام، می‌دانم که آرزوی یک بار قهرمانی کافی نبوده است. فدرر به خوبی می‌داند که غیبت نادال در فینال امسال راه را برای قهرمانی او باز کرده بود. او که چهارسال متوالی به نادال باخته بود، امسال وقتی نادال حذف شد و به فینال نرسید، ترجیح داد در این مورد صحبت نکند اما حالا بعد از قهرمانی بهتر است یادی هم از سلطان زمین‌های خاکی کرد: «من بزرگترین فرصت سال‌های اخیرم را داشتم. با اینکه در مادرید شکستش داده بودم، می‌دانستم که اگر در جدول نماند شانس من برای قهرمانی بیشتر می‌شود. اما از باخت او خوشحال نبودم. من چنین آدمی نیستم.» اما او بعد از این قهرمانی هم هنوز همان تنیسور خوش اخلاق و صبور گذشته است: «نمی‌توانم بگویم امسال سال شانس من است یا نه. شاید در یک بازی پایم در زمین بشکند. همه چیز می‌تواند اتفاق بیفتد به همین خاطر ترجیح می‌دهم صبر کنم و ببینم چه پیش می‌آید.»