مالدینی در۴۱ سالگی از دلایل پایداری خودش می‌گوید
رازهای ماندگاری یک اسطوره
هیچوقت مربی نخواهم شد
گروه ورزش- کاپیتان اسبق تیم ملی فوتبال ایتالیا گفت: راز ماندگاری من در فوتبال این است که همیشه کارم را دوست داشته و با شور و شوق بسیار به انجام این ورزش پرداخته‌ام.
عکس: AFP
هیچوقت مربی نخواهم شد
گروه ورزش- کاپیتان اسبق تیم ملی فوتبال ایتالیا گفت: راز ماندگاری من در فوتبال این است که همیشه کارم را دوست داشته و با شور و شوق بسیار به انجام این ورزش پرداخته‌ام.
پائولو مالدینی در آستانه بازی امروز تیمش با تیم وردربرمن در جام یوفا در گفت‌و‌گویی با سایت باشگاه آلمانی، ضمن بیان این مطلب افزود: من از این خوش شانسی برخوردار هستم که بدنم تاکنون امکان ادامه بازی را دارد. شما قطعا می‌دانید برای رسیدن به چنین حدی باید همه چیز از جمله شرایط جسمانی‌تان مناسب باشد.
وی در این مصاحبه به نکات دیگری نیز اشاره کرد که متن آن به شرح زیر است:
آقای مالدینی، شما دقیقا ۲۰ سال قبل همراه با کارلو آنجلوتی که اینک سرمربی تیم است، در جام باشگاه‌های اروپا، مقابل وردربرمن بازی کردید. از آن بازی چیزی یادتان مانده؟
از آن بازی مدت خیلی زیادی گذشته و بسیاری از چیز‌ها از خاطرم رفته، اما قطع به یقین دیدار مهیجی از جام باشگاه‌ها بود. در آن هنگام ما قهرمان ایتالیا بودیم و اگر اشتباه نکنم، در بازی رفت در میلان، روی همکاری با دونادونی، با ضربه سر گل نخست را زدم، درست است؟
بازی خانگی درست است. نتیجه یک بر صفر هم همینطور اما آن گل روی پنالتی مارکو فان‌باستن حاصل شد. شما در بازی که با نتیجه یک بر صفر در سال ۱۹۹۴ مقابل وردربرمن انجام دادید، با سر گل زدید...
که اینطور! اما همان اولین بازی ما با هم، نیز در جام باشگاه‌ها بود. اما در سال جاری ما در جام یوفا مقابل هم قرار می‌گیریم.
با وجود حضور بسیاری از ستارگان نامدار در تیمتان، شما قطعا از جلب توجه عامه نسبت به خودتان خوشحالید. می‌توانید دلیل استقامت و طولانی بودن دوران فوتبالتان را بیان کنید؟
تصور می‌کنم، پاسخ خیلی ساده است. من از کارم همیشه لذت برده‌ام و طی این سال‌ها همیشه نسبت به کارم شور و شعف داشته‌ام که احتمالا مردم متوجه این نکته شده‌اند. البته من از این خوش‌شانسی نیز برخوردار شدم که بدنم تا به الان، امکان بازی را به من داده است. شما قطعا می‌دانید برای رسیدن به چنین حدی باید همه چیز از جمله شرایط جسمانی‌تان مناسب باشد.
در تیم وردربرمن هم بازیکنی قدیمی و باسابقه مثل فرانک بائومان، حضور دارد. او الان ۱۰ سال است که همراه سفید و سبزهای برمنی است. او در اندیشه ترک فوتبال در سن ۳۳ سالگی است. اما شما به‌زودی ۴۱ ساله می‌‌شوید. مایلید در این زمینه به او توصیه‌ای بکنید؟
خیر. در مورد ادامه دادن یا وداع با فوتبال، هر بازیکنی خودش باید تصمیم‌گیری کند. این یک مساله کاملا شخصی است. زیرا بازیکن در این حال بایستی بسیاری از عوامل را در نظر بگیرد.
اما شما دستکم می‌توانید به هواداران او در صورتی که تصمیم به ماندن بگیرد، توصیه‌هایی بکنید. این موردی است که برای خودتان هم وجود داشته است. یادتان است که شما اعلام کناره‌گیری کردید و بعد به خاطر هواداران تصمیم‌تان عوض شد.
درست است، اما من خوشحال هستم که سال گذشته باز هم نظرم را عوض کردم. در فصل جاری مشکلات خیلی کمی داشتم. همه روزه با تیم تمرین کردم و هر وقت به بازی رفتم، از ابتدا در ترکیب بودم. به این ترتیب از عملکردم، خرسند هستم. در حالی که بسیاری از بازیکنان به کارشان خاتمه داده‌اند و مربی شدند. کاری که الان ادعای انجامش را ندارم، می‌دانید چرا؟ زیرا الان فقط ۴۰ سال دارم...(می‌خندد)
موقعی که قراردادتان امسال با میلان به پایان برسد، قدر مسلم ۴۱ ساله خواهید بود. صاف و پوست کنده بگویید آن زمان واقعا به کارتان خاتمه می‌دهید؟
بله؛ قطعا. درآن موقع اصلا بازگشتی وجود نخواهد داشت. حتی با وجودی که می‌بینم الان نسبت به این دو فصل اخیر وضعیت بهتری داشته‌ام.
شما بازیکنی متعصب هستید که همه دوران ورزشی‌تان با یک تیم باشگاهی بوده است. واقعا یک چنین تعصبی در فوتبال امروزی کم‌سابقه است. چرا وفادار به یک تیم باقی ماندید؟
دلیلش خیلی واضح است؛ من اینجا را مثل خانه‌ام دیدم و به هر چیزی که خواستم، رسیدم. برای من که در میلان به دنیا آمدم و از کودکی با میلان مرتبط هستم، رفتن به تیمی دیگر سخت است.
در دربی با اینترمیلان، تیم شما شکست خورد. این پنجاه و پنجمین نبرد شما با رقیب همشهری بود. فکر می‌کنید میلان با وجود این شکست باید باز هم به کسب اهداف خود امیدوار باشد؟
بله. دربی با اینتر، بازی مهمی بود، اما نه آنقدر که ما را از رسیدن به اهداف مایوس کند.
رونالدینیو، هم‌تیمی برزیلی شما در دور رفت کالچو توانست خودش را دومرتبه احیا کند. اما در چند هفته اخیر نمره قبولی نگرفت. قبل از دربی با اینتر، او چهار بازی در ترکیب اصلی و اولیه جای نگرفت. فکر نمی‌کنید باید به عنوان کاپیتان تیم برایش زمینه‌سازی کنید؟
قبلا که او خیلی از کارش رضایت نداشت، به او کمک کرده‌ام. به نظرم همین که او هر روز با شور و شوق بسیار سر جلسه تمرین حاضر می‌شود، بیانگر بسیاری از مسائل است.
وقتی که کفش‌هایتان را به نشانه خداحافظی از فوتبال آویزان کنید، آینده‌تان چگونه خواهد شد؟ بازهم در کنار فوتبال باقی خواهید ماند؟
برنامه‌ریزی در این زمینه کاری بس دشوار است. من هنوز بازیکنی فعال به شمار می‌روم. هنوز در این باره تصمیمی نگرفته‌ام. در شرایطی که مطمئنا فرصت تجربه خیلی از کارها را ندارم، مهم این است که بتوانم کاری را که با روح و روانم می‌خواند، انجام دهم.
آیا کار مربیگری در این حالت با روح و روان شما همخوانی خواهد داشت؟
ظاهرا شما می‌خواهید مرا حسابی عصبانی کنید (می‌خندد). شاید منظورتان این باشد اگر کاری پیدا نکردم، بروم مربی شوم. اما جدی بگویم، نه، هیچوقت روزی که مربی شوم، پیش نخواهد آمد.
ارسال نظر