متهم کیست؟

مرتضی ناعمه

«حقیقت چیزی نیست که نوشته می‌شود، آن چیزی است که سعی می‌شود پنهان بماند.»

لئو تولستوی

۱ - آن قدر «علی فتح‌الله‌زاده» در چند روز اخیر دم از قهرمانی استقلال زده بود که همه ما تصور می‌کردیم تعطیلات لیگ برای استقلال مثمرثمر بوده، امابازی با صباباتری و حضور در رده هفدهم جدول نشان داد که حقیقت چیز دیگری است.

۲ - امیر قلعه‌نوعی مربی شجاعی است، این نکته را دوست و دشمن اتفاق‌نظر دارند،‌ همیشه هم سعی کرده که در هر جایی بوده این روحیه را به تیمش منتقل کند، این دقیقا همان کاری است که امسال قلعه‌نوعی نتوانسته با استقلال انجام دهد. اوضاع استقلال آن قدر اسفناک است که حتی برابر تیم تازه تاسیس «مهرکام پارس» با تمام ستاره‌هایش ۳-۳مساوی می‌کند، آن هم در حالی که یک نیمه را به حریف خود واگذار کرده بود.

۳ - همه اینها کنار، اتفاقات استقلال‌ را از زمان حضور مجدد فتح‌الله‌زاده یعنی اردیبهشت ۸۶ کنار هم بگذارید. مرفاوی ۴ بازی مانده به پایان فصل تیمش را در صدر جدول نگه داشته بود، اما حاجی آبی‌ها آن قدر در تیم حاشیه به وجود آورد که در نهایت عنوان چهارم را کسب کردند، فصل گذشته هم که داستانش دیگر تکراری شده،‌ شروع کار با حجازی، ادامه کار با فیروز کریمی و پایان کار با امیر قلعه‌نوعی.

۴ - ناصر حجازی را مربی موفقی از لحاظ کاری نمی‌دانیم، اما نتیجه نگرفتن استقلال با قلعه‌نوعی و کریمی را کجای دلمان بگذاریم. آنچه مشخص است «علی فتح‌الله‌زاده» با جابه‌جایی‌های مداوم کادر فنی استقلال خطر را از صندلی خود دور می‌کند،‌ جایی که این روزها بسیار لرزان نشان می‌دهد.

۵ - روزها از پی هم می‌گذرد و فتح‌الله‌زاده باید خود را برای یک پاییز سخت آماده کند.