مرتضی ناعمه

۱ - می‌ترسیم، از آنچه که در پیش روی‌مان مجسم است خیلی می‌ترسیم.

چند روز دیگر اولین بازی تیم ملی کشورمان در راه جام‌جهانی مقابل عربستان برگزار می‌شود، اما نه شوری وجود دارد و نه هیجانی. آنچه که پیش رو داریم فضایی وهم‌آلود است که همه را می‌ترساند که مبادا زبان‌مان لال زبان‌مان لال تیم ملی به جام‌جهانی نرود. ۲ - این فضای ترسناک، ناشی از عملکرد فدراسیون فوتبال به عنوان بانی تیم ملی است که سعی می‌کند همه اتفاقات دور از چشم افکار عمومی رخ دهد که مبادا انتقادی بشود که به مذاق رفقا خوش نیاید.

فدراسیون فوتبال سعی می‌کند هر بلایی دوست دارد سر تیم ملی بیاورد، انگار که تیم ملی «ارث پدری» است. این فلسفه‌ای است که در گفتار و رفتار همه مدیران فدراسیون فوتبال مشخص است.

۳ - می‌ترسیم، از روزی می‌ترسیم که تیم ملی که این روزها باید پر از شور و هیجان باشد و نیست، راه جام جهانی را گم کند و آن وقت آقای سرمربی تیم ملی که به زمین و زمان معترض است رویش نشود در تهران قدم بزند. می‌دانید که دایی این روزها همه را به یک چوب می‌راند.

۴ - نمی‌خواستیم امروز با کلمات‌مان بذر ناامیدی بر اذهان بپاشیم، اما این‌ها واقعیت‌هایی است که ناچاریم با آن رو‌به‌رو شویم اگرچه خیلی تلخ باشد.

۵ - دوستی می‌گفت که این روزها برای تیم ملی و سرمربی تندخوی آن حاشیه درست نکنید، پرسیدیم چرا، گفت برای مردم. اگر می‌ترسیم و بیم داریم که با این وضعیت راه به جایی نبریم، اما بر آن که بعدها متهم به هزار گناه ناکرده نشویم تا اطلاع ثانوی سعی می‌کنیم نیمه پر لیوان را نگاه کنیم.