مرتضی ناعمه

«تمام». این واژه شیرین‌ترین کلمه برای همه ما آدم‌هایی بود که در دو هفته گذشته پای تلویزیون‌ نشستیم و حسرت مدال خوردیم و لب به دندان گرفتیم و بغض کردیم.خوشحالیم که دو هفته تحقیر پایان یافت تا ما دیگر جدول رقابت‌ها را نگاه نکنیم و حرص نخوریم از این که نام ما در جدول رقابت‌ها در کنار کشورهایی نیست که نه اندازه ما جمعیت دارند، نه استعداد و نه وسعت.

خوشحالیم که این دو هفته به پایان رسید تا «تصمیم‌گیران» ورزش ایران که با تصمیمات غلط، عجولانه و بدون هدف خود این مصیبت را برای ورزش ایران به ارمغان آوردند، از پشت نقاب خارج شوند و خود پاسخگوی مردم باشند. خوشحالیم که این دو هفته به پایان رسید تا مردمی که چهار سال پیش همین روزها بابت مدال‌های رنگارنگ به هوا می‌پریدند، دیگر غصه این قصه را نخورند و از افسردگی خود را به بی‌تفاوتی نزنند. خوشحالیم که با پایان این دو هفته می‌توان سراغ آقای علی‌آبادی رفت و از او پرسید که در عرصه ورزش ساخت و ساز کردید و رقابت‌های «بی‌خاصیتی» همچون «المپیاد ایرانیان» برگزار کردید که بگویید «متفاوتید»، اما حالا به چه چیزی باید بنازیم؟ به کدام مدال به کدام افتخار؟ به فتح کدام سکو؟

خوشحالیم که بعد از پایان این دو هفته می‌توانیم از آقای قراخانلو که در تمام این سال‌ها شعار «ورزش علمی» سر دادند بپرسیم که با کدام معیار علمی ما بعد از ۴ سال که از المپیک آتن می‌گذرد به جای پیشرفت، پسرفت کردیم و رنگ مدال‌‌هایمان پرید؟

این دو هفته به پایان رسید، اما از آقای کفاشیان با خوشحالی سوال نمی‌پرسیم، که کاملا با ترس و وحشت به ایشان می‌گوییم ک اگر قول‌هایی که درباره فوتبال و روند آماده‌سازی تیم ملی برای رقابت‌های مقدماتی جام‌جهانی می‌دهید، مانند قول‌هایی باشد که درباره آماده‌سازی و افتخار‌آفرینی در عرصه المپیک می‌دادید که وامصیبتا! خوشحالیم و شما هم خوشحال باشید که دو هفته تحقیر ناشی از «شکست بزرگ» به پایان رسید و می‌توانیم از این به بعد به همان «زندگی روزمره» خودمان بپردازیم و به هیچ غصه‌ای هم فکر نکنیم.

این روزها هم تمام شد و چند روز دیگر هم می‌گذرد و هیچ کس یادش نماند که می‌گفتند ما پرافتخارترین دوران ورزش ایران را رقم می‌زنیم.