مرتضی ناعمه

ناکامی، نه، ناکامی صورت نگرفته است.

بهت، حیرت، شگفتی آمیخته با احساس ناراحتی، اولین واکنشی است که می‌توان در قبال جمله بالا که از زبان محمد علی‌آبادی رییس سازمان تربیت بدنی در گفت‌و‌گو با ایسنا شنیده شده است داشت.

یادداشت امروز قرار نیست نه گلایه‌ای باشد و نه عرض شکایتی که مبادا سخنگوی سازمان به عقده‌گشایی متهم‌مان کند. به‌طور اتفاقی معتقدیم که آنچه امروز باید نوشت، یک عذرخواهی به چه بزرگی از علی‌آبادی است که با جملاتش چشمان ما را باز کرد تا بفهمیم که آنچه صورت گرفته نه تنها ناکامی نبوده، بلکه در نوع خود« پیروزی» بزرگی هم محسوب می‌شود.ناکامی آنجابودکه «طرح جامع ورزش» به‌جای اجرا به بایگانی سازمان سپرده شد تا طرح‌های «من درآوردی» و «برنامه‌های بی‌هدف» جایگزین محور «برنامه چهارم توسعه» شوند. همان جایی که ما باید صدایمان را بلند می‌کردیم و می‌پرسیدیم که عدول از برنامه چرا؟ اما آنچه که اتفاق افتاده از منظر دیگری نیز اگر نگریسته شود «ناکامی نبوده»، بلکه باز هم باید تاکید کرد که «آبروریزی» بوده است. البته یوناتن بت کلیا، نماینده مجلس هم این اتفاق را ناکامی که نه، بلکه شرم‌«سازی و شرمندگی» برای ایران دانسته است.یک عذرخواهی دیگر هم به آقای علی‌آبادی عزیز بدهکاریم، بابت اینکه تصور کردیم ایشان یا استعفا می‌دهند یا برکنار می‌شوند، استعفا برای کدام اشتباه، برکناری برای کدام آبروریزی؟ بالعکس کاروان ورزش ایران اگر مدال‌‌های احتمالی یزدانی، معصومی و ساعی را هم حساب کنیم نه تنها یک ناکام بوده، بلکه یک نشانه بد دیگر هم دارد، اگر ۵۴ میلیارد تومان نصرا... سجادی سرپرست کاروان ایران برای هزینه‌های آماده‌سازی صحت داشته باشد، درصورت کسب مدال، به‌طور میانگین ما ۱۳۵ میلیارد ریال برای هر مدال هزینه کرده‌ایم، اگر هم همین تک‌مدال بماند که افتخاری بزرگ‌تر نصیب ما می‌شود!قرار نبود که امروز هم غر بزنیم، اما وقتی چندخطی پایین آمدیم، یاد مردمی افتادیم که تنها دلخوشی آنها همان چند مدال رنگی بود که به لطف تلاش‌های وسیع صورت گرفته، دیگر آن را هم ندارند.راستی، قول می‌دهیم از این به‌بعد به‌جای افتخار کردن به «ورزشکارانمان» به «ورزشگاه‌های ساخته شده» افتخار کنیم.حال ما ماندیم و یک حسرت ۴ ساله، امید که عمری باشد. راستی کسی نگران نباشد، به‌جای همه، ما از مردم عذرخواهی می‌کنیم.