بهانه‌ای برای سالگرد خاموشی ناصر حجازی
هنوز نامش را فریاد می‌زنند
خیلی زود گذشت؛ خیلی زودتر از‌اینکه بتوان تصورش را کرد، همان‌طور که نمی‌توانستیم رفتن حجازی را باور کنیم، تصور سپری شدن یک سال از درگذشت او هم سخت و دشوار است. ناگهان چقدر زود دیر شد. سال قبل چند روز پیش تر بار دیگر دروازه‌بان قرن آسیا روی تخت بیمارستان رفت. روزهای سخت بیماری فرا رسیده بود. هر چند در دو سال قبل آن تحمل کرده و مثل کوه مقابل این سرطان لعنتی‌ایستادگی کرده بود، اما در روز دوم خرداد همه چیز تمام شد و اسطوره دیگر نتوانست. طاقتش طاق و سرانجام تسلیم تخت بیمارستان شد. رفت و آمد در بیمارستان کسری ادامه داشت و هر عیادت کننده‌ای امیدوار بود به زودی مثل همیشه ناصر حجازی برخیزد و به زندگی خود ادامه دهد اما دیگر زمان رفتن رسیده بود. حجازی در میان بهت و اندوه بسیاری از دوستدارانش در تاریخ دوم خرداد سال ۹۰ چشم از دنیا فروبست تا علاوه بر خانواده‌اش جامعه ورزشی و جمع کثیری از مردم را اندوهگین کند.ناصر حجازی متولد ۲۳ آذر ۱۳۲۸ در شهر تهران، دروازه‌بان اول تیم ملی فوتبال‌ایران در دهه ۵۰ بود و ۲ عنوان قهرمانی در جام ملت‌های آسیا، یک عنوان قهرمانی در بازی‌های آسیایی و شرکت در المپیک و جام جهانی فوتبال را در کارنامه دارد. او همچنین به همراه تیم تاج سابق قهرمانی در جام تخت جمشید و جام باشگاه‌های آسیا را تجربه کرده بود. حجازی در دوران مربیگری نیز استقلال را به نایب قهرمانی جام باشگاه‌های آسیا و قهرمانی لیگ آزادگان رساند. حجازی رفت اما یاد و خاطره وی هیچ‌گاه از ذهن فوتبال‌دوستان پاک نخواهد شد و کما اینکه هرگاه استقلال در استادیوم‌های مختلف ورزشی به میدان می‌رود نام مرحوم حجازی پر آوازه بر سر زبان‌ها است و نامش فریاد زده می‌شود. قرار است مراسم سالگرد حجازی پنج‌شنبه هفته جاری برگزار شود.
ارسال نظر