سهم ما از ۹ روز اول المپیک؛ فقط حسرت
هیچی به هیچی!
این بخش از مصاحبه جدید کیومرث هاشمی در مورد جمع‌بندی‌اش از روزهای آغازین مسابقات المپیک را بخوانید: «تا به امروز از هیچ‌یک از رشته‌هایی که در المپیک حضور داشتند توقع مدال نبوده است. البته در رشته‌ای مانند شمشیربازی پیش‌بینی ۵۰ به ۵۰ وجود داشت. فکر می‌کنم هانیه رستمیان نیز عملکرد خوبی داشت. همیشه سه رشته کشتی، تکواندو و وزنه‌برداری رشته‌های مدال‌آور ما در المپیک بوده‌اند. امیدوارم در این دوره هم ورزشکاران این رشته‌ها بتوانند دل مردم را شاد کنند. آنچه وظیفه وزارت ورزش بود، پشتیبانی مجموعه فدراسیون‌ها بوده است.»
خب این جملات یعنی آنکه نفر اول ورزش ایران تصور می‌کند نهایت موفقیت ما در المپیک باید تکرار همان دستاوردهای قبلی باشد؛ اینکه ورزش‌های موفق سابق دوباره بدرخشند و همان چند مدال را صرفا برای آبروداری کاروان کشور دشت کنند. اگر این‌طوری است چرا بقیه تیم‌ها را اعزام می‌کنیم؟ اصلا چرا در بقیه رشته‌ها فعالیت داریم؟ همه را رها کنید بروند و همین کشتی و وزنه‌برداری و تکواندو را نگه دارید که در مورد دو رشته آخر هم می‌دانیم روندمان نزولی بوده! مگر غیر از این است که وظیفه مسوولان ورزشی باید پیشرفت همه رشته‌ها در کنار هم باشد؟ اینکه مدام دونده بفرستیم و سی‌ام و چهلم بشود و هی با خودمان تکرار کنیم در این رشته‌ها نباید توقع داشته باشیم، چه فایده‌ای دارد؟ در پایان بد نیست یادآوری کنیم کره‌جنوبی که در دوره قبلی مسابقات کلا ۶ طلا گرفته بود، تا عصر دیروز ۸ مدال طلا به دست آورده. گویا توقع بقیه مردم دنیا از خودشان، این‌قدر کم نیست!
