سپاهان در نیم‌فصل دوم ۱۰ امتیاز کمتر از پرسپولیس و ۹ امتیاز کمتر از استقلال گرفته؛ نتایجی اسفبار برای گران‌ترین تیم ایران که به هیچ‌وجه نمی‌توان آن را به اتفاقات ابتدای فصل یا محرومیت بسیار کوتاه‌مدت شماری از بازیکنان این تیم ربط داد. داستان رفت و برگشت امتیازات سپاهان مربوط به مدت‌ها قبل است و بر خلاف ادعای ژوزه مورایس، واقعا نمی‌شود هر ناکامی این تیم را همچنان به همان ماجرا و بر هم خوردن تمرکز زردها مربوط دانست.

طلایی‌پوشان حتما مشکلات فنی هم دارند که باید در جای خودش مورد بررسی قرار بگیرد، اما بخش دیگری از کاستی‌های این تیم، رفتاری و فرهنگی است. این‌طور به نظر می‌رسد که شماری از بازیکنان این تیم اصلا متوجه نمی‌شوند برای چه باشگاهی توپ می‌زنند؛ تیمی قدیمی و ریشه‌دار که در اصفهان هواداران زیادی دارد و طی دو دهه گذشته بعد از تزریق بودجه صنعتی، افتخارات قابل توجهی هم به دست آورده است. چنین تیمی، خودش هویت مستقل خودش را دارد، اما به شکل عجیبی به اشغال برخی بازیکنان در آمده که آنجا، دنبال جلب رضایت سایر تیم‌ها هستند. وقتی یکی مثل امید نورافکن بعد از توقف بدون گل تیمش برابر پرسپولیس ۱۰ نفره به جای ناراحتی، ابراز خوشحالی می‌کند که مانعی در مسیر قهرمانی حریف به وجود آورده، قشنگ روشن می‌شود سایز سپاهان تا کجا کوچک شده است. راستی کسی می‌داند نورافکن از مساوی با استقلال خوزستان هم خوشحال شده یا نه؟!