باز حداقل قهرمانی پز بالای سر بردن جام، تزریق خوشحالی به هواداران و حضور در تورنمنتی مثل لیگ قهرمانان آسیا را به همراه دارد، اما به راستی چه تفاوتی بین رتبه چهارم و چهاردهم وجود دارد وقتی که نه سهمیه‌ای به دست می‌آید، نه سقوطی انجام می‌شود و نه اساسا پولی بابت این اختلاف رده تعلق می‌گیرد. مثلا توجه کنید که فصل قبل برایتون به عنوان تیم ششم جدول لیگ انگلیس، چیزی نزدیک به ۳۰ میلیون پوند درآمد بیشتری نسبت به اورتون رده هفدهمی داشت. خب به خاطر همین اعداد و ارقام است که حتی ترقی در یک رتبه هم برای تیم‌های حرفه‌ای مهم محسوب می‌شود. اما وقتی مثل لیگ برتر ایران همه‌چیز تنها در قهرمانی و سقوط خلاصه شود، تیم‌های میانه جدولی دیگر‌ تلاشی برای به دست آوردن چیزی بیشتر از آنچه دارند، انجام نمی‌دهند.

شاید هم بازیکنان این تیم‌ها به خودشان حق بدهند که نه کم‌کاری کنند، بلکه کمی آسان‌تر چند هفته پایانی را بگذرانند تا اسیر مصدومیت، محرومیت یا مشکلات دیگری نشوند. به همین راحتی هم می‌توان فرضیه تبانی یا هزاران دخل و تصرف دیگر‌ را در بازی‌ها مطرح کرد. نمی‌گوییم که این کار انجام می‌شود ولی شاید بازیکن فاسدی هم وجود داشته باشد که در ازای دریافت پول یا شرط‌بندی، کاری را در زمین مسابقه انجام دهد که نهایت ضرر آن برای تیمش ایستادن در رتبه دهم به جای نهم جدول باشد، اما برای رقیب به اندازه بقا ارزش داشته باشد. پس وقتی فرقی وجود ندارد، انتظار هر اتفاقی را باید داشته باشیم.