وداع با اسطوره؛ دنیای بی‌قیصر
برای اکثر کسانی که فوتبال را به عنوان علاقه‌مند یا حرفه‌ای دنبال می‌کنند، بکن باوئر نامی آشنا است. البته که جمعیت کثیری از این آمار هیچ‌گاه هنرنمایی قیصر در مستطیل سبز را به صورت زنده تماشا نکردند، اما نگاهی به آلبوم افتخارات این اسطوره آلمانی کافی است تا به عظمت دستاوردهایش در دنیای فوتبال پی برد. بکن باوئر در عرصه باشگاهی، سه قهرمانی پیاپی را با بایرن مونیخ در جام باشگاه‌های اروپا کسب کرد و در تیم ملی هم در سال ۱۹۷۴ به عنوان بازیکن و سال ۱۹۹۰ به عنوان سرمربی قهرمانی در جام جهانی را به دست آورد. تنها دو نفر دیگر در تاریخ موفق شده‌اند این افتخار بزرگ را تجربه کنند، ماریو زاگالوی برزیلی که دست بر قضا او هم چند روز پیش دار فانی را وداع گفت و دیدیه دشان سرمربی حال حاضر فرانسه. اما تنها قهرمانی‌ها باعث نامداری فرانتس بزرگ نبودند.
او در زمین مسابقه نخستین دفاعی بود که پست سوئیپر (مدافع جلو زن) را به نحو احسن تعریف کرد، در زمان مربیگری بدون مدرک مربیگری روی نیمکت آلمان نشست و دو فینال جام جهانی را تجربه کرد، در عرصه مدیریت یکی از وزنه‌های مهم بایرن محسوب می‌شد و خارج از آن هم تا می‌توانست فعالیت‌های مفید فوتبالی برای علاقه‌مندان انجام داد. هیچ فوتبال‌دوستی چهره متفکر او پس از سوت پایان فینال جام جهانی ۱۹۹۰ را از یاد نمی‌برد که کل تیم در حال دویدن به وسط زمین بودند و او در گوشه‌ای متفکر ایستاده بود و به قول خودش، به این فکر می‌کرد که کارش در تیم ملی تمام شده و باید برود. مشابه اتفاقی که چند سال بعد و پس از کسب قهرمانی با بایرن در بوندس‌لیگا و جام یوفا رخ داد. حالا که با حضور لئو یاشین، پله، مارادونا، کرایف، بابی چارلتون و بکن باوئر تیم مسافران ابدی درحال تکمیل شدن است، بد نیست دلیل لقب همیشگی این اسطوره آلمانی یعنی قیصر را بازنویسی کنیم. سال ۱۹۶۸ که بکن باوئر تازه قدم در راه بزرگی گذاشته بود و با درخشش در جام جهانی ۱۹۶۶ برای خود شهرتی به دست آورده بود، همراه با بایرن برای انجام یک دیدار دوستانه به وین رفت. در حین ضیافت پس از بازی، بکن باوئر با مجسمه امپراتور سابق اتریش عکسی به یادگار انداخت. فردای آن روز یک روزنامه اتریشی تیتر زد: «قیصر فوتبال در کنار قیصر اتریش».
