در حاشیه دعوا بر سر بهترین لژیونر ایرانی
ژاپنی‌ها و کره‌ای‌ها؛ همدیگر را بکشید!
سوژه این مطلب چیست؟ جدل سطح پایینی که این چند روز در فضای فوتبال ایران راه افتاد درباره آنکه بهترین لژیونر تاریخ فوتبال ایران کیست. پس از آنکه جواد نکونام، سرمربی استقلال در کشاکش تنش با یحیی گل‌محمدی خطاب به او گفت: «تو در حد من نیستی»، علی خطیر، مدیرعامل باشگاه از او به‌عنوان بهترین لژیونر تاریخ فوتبال ایران نام برد. از اینجا بود که دعواها بالا گرفت؛ برخی بازیکنان سابق فوتبال ایران در اروپا شخصا به موضوع واکنش نشان دادند و درباره بعضی دیگر شاهد عکس‌العمل اطرافیان یا رسانه‌ها بودیم. فضا به‌شدت تند شد و همین‌طور عکس ایرانی‌ها با پیراهن باشگاه‌های مختلف اروپایی است که همچنان در شبکه‌های اجتماعی آپلود می‌شود.
حتما به تاریخ فوتبال ایران و کسانی که سال‌ها برایمان خاطره ساختند افتخار می‌کنیم. عمیقا هم اعتقاد داریم در سه دهه گذشته لژیونرهای خوبی داشته‌ایم؛ از مهدی مهدوی‌کیا که شاید بهترین و باثبات‌ترین نماینده فوتبال ایران در اروپا بود تا سه ستاره ایرانی بایرن‌مونیخ یعنی علی دایی، علی کریمی و وحید هاشمیان. از جواد نکونام و مسعود شجاعی که هفت و شش سال برای اوساسونا توپ زدند تا امثال کریم باقری، اشکان دژاگه و اصلا همین مهدی طارمی که آمارش در پورتو اعجاب‌آور است. با این حال صادقانه باید گفت همه این دستاوردها برای کشوری که ادعا می‌کند آقای فوتبال آسیا است، ناچیز به شمار می‌آید. همین حالا ژاپن و کره روی هم ۲۰لژیونر در پنج لیگ معتبر اروپا دارند؛ درحالی‌که این عدد برای فوتبال ما فقط ۲بازیکن است؛ سامان قدوس و سردار آزمون که هر دو فقط در دقایق کوتاهی از مسابقات برنتفورد و رم می‌توانند به میدان بروند.
فوتبال ایران از صمیم قلب به امثال دایی، باقری، مهدوی‌کیا و همین آقای نکونام افتخار می‌کند؛ اما اگر ما سر این چیزها این‌طور درگیریم، لابد کره‌ای‌ها باید همدیگر را تکه و پاره کنند. تکلیف سون هیونگ مین که روشن است و برخی او را بهترین لژیونر تاریخ فوتبال آسیا می‌دانند؛ اما این کشور قبلا هم در لیگ جزیره نماینده سزاوار داشته؛ پارک جی‌سونگ که بیش از ۲۰۰بازی برای منچستریونایتد انجام داد. همین حالا کیم مین جائه، برنده توپ طلای آسیا در حالی به بایرن‌مونیخ پیوسته که فصل گذشته از ارکان قهرمانی شگفت‌انگیز ناپولی در لیگ ایتالیا بود؛ جامی که اولین‌بار بعد از حضور دیگو مارادونا کبیر در این باشگاه به دست آمد. دیگر بگذریم از فوق‌ستاره‌های ژاپن مثل ناکاتا، ناکامورا، کاگاوا، یوشیدا، ناگاتومو، هوندا و... که سال‌ها در بهترین تیم‌های اروپا فیکس بودند. فقط کافی است به یاد بیاوریم هوندا پیراهن شماره۱۰ میلان را می‌پوشید، یوشیدا دویست بازی برای ساوت‌هامپتون در لیگ انگلیس انجام داده و بازوبند کاپیتانی این تیم را به دست بسته، کاگاوا هم طی دو فصل قهرمانی با دورتموند، هر دو بار در تیم منتخب بوندس‌لیگا قرار گرفت. کاش به جای این جدل‌های زشت «من بهترم یا تو» که خاصیتش فقط غوطه زدن در گذشته و غفلت از آینده است، سطح توقعاتمان را بالا ببریم و بیشتر و بیشتر کار کنیم. همین!
