یک «سر» دیگر از فوتبال کم شد

 ششم فوریه سال۱۹۵۸ بود که خبر سقوط هواپیمای حامل بازیکنان منچستریونایتد کل دنیا را شوکه کرد. قرار بود فردای کسب تساوى ۳-۳مقابل ستاره سرخ بلگراد و راهیابى به نیمه نهایى جام باشگاه‌های اروپا و پس از برگزاری جشن مفصل در کنسولگری، از طریق مونیخ به انگلیس بازگردند؛ اما هواپیما که در فرودگاه ریم برای سوخت‌گیری نشسته بود، هنگام تیک‌آف و بلند شدن از زمین دچار حادثه و آتش‌سوزى شد و ۲۳نفر از ۴۳سرنشین هواپیما در این اتفاق ناگوار از دنیا رفتند که ۸نفر از قربانیان این حادثه، بازیکنان باشگاه منچستریونایتد بودند. چارلتون که آن زمان ۲۰سال داشت، هنوز آن‌قدر با دیگر بازیکنان اخت نشده بود که در صندلی‌های عقب هواپیما بنشیند و همین حضور در قسمت جلویی پرواز بود که جانش را نجات داد. البته که از نقش شجاعانه هری گرگ ساده عبور نکنید؛ گلری که تنهایی به دل آتش زد و علاوه بر چارلتون، سر مت بازبی، جکی بلنچفلاور و دنیس ویولت را بیرون کشید. قرار بود آنها اولین قهرمانی در اروپا را برای باشگاه پس از رضایت اتحادیه به حضور نماینده‌های انگلیس در جام باشگاه‌ها را به‌دست بیاورند؛ اما عملا از هم پاشیده شدند. به همین دلیل هم بود که بالاتر از اولین و تنها قهرمانی تاریخ کشورش در جام جهانی، بابی بارها اشاره کرده که بستن بازوبند کاپیتانی منچستریونایتد در لیگ قهرمانان فصل۱۹۶۸، بهترین لحظه دوران حرفه‌ای او بوده‌. او در فینال برابر بنفیکا بریس کرد و عامل اصلی قهرمانی یونایتدی‌ها در آن فصل بود؛ اما ترجیح داد در مراسم جشن قهرمانی تیم حضور نداشته باشد تا در انزوا، یاد و خاطره دوستان از دست‌رفته‌اش را زنده نگاه دارد. این است که  ارزش می‌آفریند و نه جام‌ها.

سربابی چارلتون جزو ۹بازیکن تاریخ دنیای فوتبال است که هم قهرمان لیگ قهرمانان شد، هم جام جهانی را بالای سر برد و هم توپ طلا را به‌دست آورد. او در طول ۱۷سال به‌عنوان بازیکن منچستر یونایتد ۷۵۸بازی انجام داد و ۲۴۹ گل به ثمر رساند و لیگ قهرمانان اروپا، سه عنوان لیگ و جام حذفی را به‌دست آورد. او برای انگلیس ۱۰۶بازی ملی انجام داد و ۴۹گل به ثمر رساند و قهرمان جام‌جهانی۱۹۶۶ شد و تقریبا ۳۵سال دو رکورد مهم را برای خودش نگه داشته بود، بهترین گلزن تاریخ شیاطین سرخ و سه شیرها تا اینکه هردو به دست وین رونی شکسته شد و خودش تندیس افتخار را به دستان وازا داد. اعطای لقب «سر» به‌عنوان شوالیه در سال۱۹۹۴ به پاس زحمات ارزشمندش در حوزه فوتبال، آخرین دستاورد مهمی بود که چارلتون بزرگ به‌دست آورد. حالا با رفتن او، فوتبال به جز الکس فرگوسن، سر بزرگ دیگری ندارد و این فقدان بزرگی است.