امیر حاج رضایی *

در مورد نفرات انتخاب شده برای مربیان تیم ملی من نمی‌توانم نظری بدهم، اما در مورد تصمیمات گرفته شده و نحوه این انتخاب می‌توانم بگویم که نوعی ظلم به مربیانی است که سال‌ها است در ایران در حال تلاشند و همه جوره شایستگی اخلاقی و فنی خود را نشان داده‌اند و در درجه دوم ظلم به کسانی است که انتخاب شده‌اند. من نمی‌خواهم بگویم مربیان ایرانی که در خارج از کشور کار می‌کنند هموطنان ما نیستند، اما هر چیزی قاعده و اصول خود را دارد. تصمیماتی که در فدراسیون فوتبال گرفته می‌شود ناعدالتی در آن موج می‌زند. این از همان جریانات بحران‌ساز در فوتبال ایران است. کی‌روش مربی بزرگی است و نیاز به تعریف ندارد. من به این فکر می‌کنم که آیا این مربی با این نوع تصمیم گیری در فدراسیون می‌تواند در فوتبال ایران موفق شود یا خیر؟ آیا او رفته رفته با این شیوه مدیریتی در فوتبال ایران کوچک نمی‌شود؟ عادت کرده‌ایم که ما را با تصمیماتی بزرگ سرگرم کنند. مربی بزرگ می‌آورند تا صندلی‌های خود را حفظ کنند. علی دایی را به عنوان سرمربی تیم ملی انتخاب کردند تا صدای مردم را بخوابانند و بار دیگر او را برکنار کردند تا صداها را بخوابانند. برای این فوتبال هیچ وقت از خودشان هزینه نمی‌کنند بلکه سرمایه‌های این فوتبال را هزینه می‌کنند تا جایگاه خود را از دست ندهند.

من امید نمازی را از دوران جوانی‌اش می‌شناسم و خیلی خوشحالم که به عنوان یک فرد تحصیلکرده به فوتبال ایران بازگشته است، اما این بازگشت نباید به یکباره با حضور در راس هرم باشد. این تصمیم به ضرر خودش هم هست. من به شخصیت کسانی که انتخاب شده‌اند کاری ندارم. در این فوتبال سال‌ها است که منافع شخصی به منافع ملی ارجحیت داده شده است. چنین تصمیماتی را در دنیا نمی‌بینیم. من کم کم کلمه حیرت را در قبال این تصمیمات کنار گذاشتم و فقط بابت چنین اتفاقاتی تاسف می‌خورم.

*کارشناس و مربی فوتبال