هیـولای آبـی

این چه داستانی است که ژاپن و کره‌جنوبی مثل آب خوردن برابر رقبای قدرتمند بین‌المللی صف‌آرایی می‌کنند، اما سهم ما فوجی از حریفان متوسط و گمنام، شناور در میانه‌های رنکینگ فیفا است؟ همه می‌دانند ما برای بازی دوم در همین پنجره شهریور چه مکافاتی داشتیم. ابتدا قرار شد تیم ملی کیپ‌ورد یا «دماغه سبز» به ایران بیاید، اما بعد از اعلام خبر تازه آقایان یادشان افتاد این تیم در همان تاریخ یک بازی رسمی دارد و انجام چنین مسابقه‌ای اصلا مقدور نیست! بعد هم تیمی را به تهران کشاندیم که ۵۰ رده پایین‌تر از دماغه سبز بود؛ آنگولا را که همین تازگی به موریس باخته! اینها کنار هم چه معنایی دارند؟ یا پول نیست یا مدیریت یا هر دو با هم. عذر بدتر از گناه؛ در هر سه حالت سهم ما اندوه و حسرت و تماشاست.

این چه قدرتی است که باعث می‌شود ژاپن این‌طور نترس برابر ژرمن‌ها به میدان برود و چنان نتیجه تاریخی و کوبنده‌ای به دست بیاورد؟ روشن است که پای بضاعت فنی در میان است. برنامه ریخته‌اند، زحمت کشیده‌اند، کلی لژیونر جوان و قیمتی در لیگ‌های معتبر دنیا دارند و امروز هم مشغول چشیدن لذت این حجم از پیشرفت و موفقیت هستند. بعد تمام فوتبال ایران دو ماه گرفتار این بودند که آیا مهدی طارمی به میلان می‌رود یا نمی‌رود! کل فهرست ژاپن برای این اردو ۴ بازیکن بالای ۳۰ سال داشت و ترکیب اصلی ایران برابر بلغارستان، تنها دو بازیکن زیر ۳۰ سال. اصلا آمدیم، معجزه‌ای شد، ایران توانست ژاپن یا هر تیم دیگری را ببرد و قهرمان جام ملت‌ها هم بشود؛ آیا مسیری که ما می‌پیماییم درست است؟

این چه مناعت طبعی است که شما ژاپن را می‌بری و اصلا انگار نه انگار؟ انصافا یک سر سوزن شادی خارج از حد بین بازیکنان و کادرفنی ژاپنی‌ها دیدید؟ طوری برخورد می‌کردند که انگار لائوس یا سریلانکا را برده‌اند. تا ابد اما از یاد نخواهیم برد که بازیکنان تیم ملی ایران بعد از برتری برابر ولز در مرحله گروهی جام‌جهانی، کارلوس کی‌روش را بالا و پایین می‌انداختند! سهم ما، سقف ما همین است. اصلا به بالاتر فکر نمی‌کنیم. داستان ژاپن اما فرق دارد. تیمی که در جام‌جهانی اخیر اسپانیا و آلمان را برده بود، بار دیگر پنجه در پنجه ژرمن‌ها انداخت و این‌بار، مقتدرانه‌تر هم پیروز شد. کسی چه می‌داند؛ شاید اگر ترشتگن نبود، یک آبروریزی بدتر از این اتفاق می‌افتد.

حالا دنیا در حال تحسین فوتبال ژاپن است، چنان که چندی پیش و در جریان لیگ ملت‌ها، مشغول ستایش از تیم والیبال آنها بود. زمانی در والیبال از سامورایی‌ها سبقت گرفتیم، اما طوری برگشتند که در جو سنگین ارومیه، با آن برتری کوبنده اقتدارشان را به رخ کشیدند. فوتسال هم که در رگ و خون ایرانی‌هاست، همیشه ژاپن را در قامت یک مزاحم سمج دیده است. آنها قطب سزاوار ورزش آسیا و آبروی قاره کهن هستند. حوزه‌های خارج از ورزش هم که بماند!