وقتی ستاره‌های فوتبال، آسیایی می‌شوند
لذت کره‌ای بودن
پس از میزبانی کره‌جنوبی و ژاپن در جام‌جهانی ۲۰۰۲، استعدادهای زیادی از این دو کشور به نقاط دیگر دنیا معرفی شدند. اگر تا آن زمان فوتبال ایران لژیونرهای فراوانی در سطح نخست فوتبال دنیا داشت، دیگر نوبت به شرق آسیا رسیده بود. حالا هم کار به جایی رسیده که کره در سه تیم مهم قاره اروپا، سه ستاره مهم دارد؛ سون هیونگ مین را دیگر فوتبال‌دوستی نیست که نشناسد به خصوص پس از اینکه دو فصل قبل او توانست آقای گل لیگ برتر انگلیس شود.
اهمیت سون در ترکیب تاتنهام کاملا مشخص است و بدون شک یکی از بهترین‌های دنیا محسوب می‌شود. سال گذشته هم که او کمی در افت بود، کیم مین جائه خودش را مطرح کرد. وی با درخشش در قلب خط دفاعی ناپولی، پس از سه دهه این تیم را به قهرمانی سری A رساند تا به عنوان بهترین مدافع فصل ایتالیا با ۵۰ میلیون یورو روز گذشته پیوستنش به بایرن مونیخ را نهایی کند. البته کیم دومین جابه‌جایی کره‌ای در این پنجره اروپایی بود چرا که ۱۰روز قبل کانگ این لی، هافبک فصل گذشته مایورکا که در ۲۲ سالگی ستاره این تیم بود، با قراردادی ۵ ساله به ارزش ۲۲ میلیون یورو راهی پاری‌سن‌ژرمن شد. انتظار می‌رود در آینده از وی بیشتر بشنویم و همین حالا هم رسانه‌های زیادی روی کانگ مانور داده‌اند.
مساله اینجاست که خارج از مرزهای فوتبال ایران هم ما هفته‌هاست خبر لینک شدن مهدی طارمی به دو تیم میلان و اینتر را می‌شنویم و هر روز هم این مهاجم تیم ملی به یک تیم بزرگ نزدیک‌تر می‌شود. البته ما به این اخبار طی سالیان اخیر عادت کرده‌ایم و مدام با اخبار پیوستن سردار آزمون یا همین طارمی به تیم‌های نامدار مشغول ذوق‌زدگی بودیم. این دو ستاره هم دیگر به اواخر دوران درخشش نزدیک می‌شوند و طارمی که اخیرا تولد ۳۱ سالگی‌اش را جشن گرفته اگر نتواند به زودی راهی یک تیم بزرگ شود، احتمالا این آرزو را تا باد با خود خواهد داشت.
روزگاری بود که از تعدد بازیکنان ایرانی شاغل در تیم‌های اروپای در همه سطوح به وجد می‌آمدیم اما حالا باید پیشرفت رقبای آسیایی را نظاره بنشینیم و با خاطرات گذشته شاد باشیم. آن زمان آن‌قدر بازیکن در سطح نخست داشتیم که کسی به خاطر نمی‌آورد داریوش یزدانی در همین بایرلورکوزن حضور داشت یا مرحوم مهرداد میناوند هرهفته در لیگ قهرمانان برابر بزرگان دنیا به میدان می‌رفت؛ آن‌قدر که وفور لژیونر داشتیم. اما مثل خیلی از چیزهای دیگر، ترمز را کشیدیم تا رقبا از ما پیشی بگیرند و بگوییم که هنوز چیزی از ارزش‌های‌مان کم نشده است!
