کجـایی آقای خیابانی؟
قدمت، لزوما به معناي قدرت نيست
اینها تمدن‌های بزرگ هستند. خب مگر ایران تمدن بزرگ نیست؟ اصلا ما هم باشیم، اینها هم باشند، رم هم باشد و یک جام‌جهانی گفت‌وگوی تمدن‌ها راه بیندازیم.» حالا کاری نداریم به اینکه «رم» شهر است و میزبانی جام‌جهانی را به کشورها می‌دهند، نه شهرها! مساله مهم این است که جواد خیابانی به عنوان یک چهره مطرح تلویزیونی، بدون کوچک‌ترین اعتنایی به امکانات و داشته‌های ایران، دم از مشارکت کشور در میزبانی جام‌جهانی می‌زند. آیا این خوش‌خیالی اغراق‌آمیز، غم‌انگیز نیست؟
آن‌طور که از سخنان استاد خیابانی برمی‌آید، عمده استدلال او در راه ارائه این پیشنهاد آن است که ایران هم مثل عربستان و مصر و یونان تمدنی دیرین به شمار می‌آید. بر خلاف طرز تفکر استاد اما «قدمت» لزوما به معنای «قدرت» در همه زمینه‌ها نیست. اینکه شما تاریخی طولانی و باشکوه داشته باشی، حتما یک امتیاز بزرگ و رشک‌برانگیز است، اما دلیل نمی‌شود امروز هم به صرف همان تاریخ در تمام حوزه‌ها از بقیه کشورها جلوتر بایستی. قطری که همین پاییز گذشته گران‌ترین جام‌جهانی تاریخ فوتبال را برگزار کرد، تازه همزمان با افتتاح ورزشگاه آزادی به استقلال رسید. آنها با وجود اینکه امکانات اولیه خوبی هم داشتند، ۱۱ سال پیش از برگزاری جام‌جهانی میزبانی این مسابقات را به دست آوردند و در این مدت با سرعت بسیار زیاد کار کردند؛ آن‌قدر که گاهی اخبار و گزارش‌های غم‌انگیزی در مورد مرگ کارگران مهاجر در پروژه‌های عمرانی این کشور منتشر می‌شد. شما که دم از میزبانی ایران در جام‌جهانی می‌زنی، آیا آن امکانات اولیه و این اراده و قدرت ثانویه را در این فوتبال می‌بینید؟ فوتبالی که امروز به یکی از آخرین فدراسیون‌های ناکام در استفاده از کمک‌داور ویدئویی تبدیل شده و هنوز کسی نمی‌داند کی قرار است این فناوری به لیگ برترش برسد!
موضوع فقط نقد جواد نیست، چرا که صادقانه بگوییم دست از او شسته‌ایم. مساله، نقد رویکردی است که بدون توجه به بضاعت موجود، دست به رویاپردازی‌های دور و دراز می‌زند. بسیار ضروری است که ابتدا یک ارزیابی دقیق از امکانات و داشته‌های‌مان به عمل بیاوریم و بعد بر اساس آن برنامه بریزیم. به بقیه مسائل کشور کاری نداریم، فوتبالی که سال‌هاست موفق به میزبانی از ساده‌ترین تورنمنت‌های بین‌المللی نشده، نمی‌تواند شب‌ها با رویای برگزاری جام‌جهانی بخوابد. اگر واقعا عزم و اراده‌ای در کار است، اول یک ورزشگاه ایده‌آل و آبرومند در تهران بسازید که پایتخت مملکت همچنان محتاج استادیوم فرسوده آزادی نباشد. بلندپروازی خوب است، اما اینکه به جای گام به گام جلو رفتن دنبال خواب و خیال باشیم، چیزی به جز ضرر برای کشور ندارد. از همه بدتر اینکه گویا در سازمان محترم صداوسیما هم کسی نیست چنین بدیهیاتی را به استاد خیابانی یادآوری کند. او همچنان به گفتن این مسائل ادامه می‌دهد و وایرال می‌شود.
