تز جدید از بازنده‌های قدیم
رونالدو را که نمی‌آوریم!
تصاعد بی‌حساب و کتاب قراردادها در فوتبال ایران، صدای همه را درآورده و اصولا تابستان هرسال اعدادی به گوش می‌رسند که فضای اطراف سر را دود آلود می‌کنند. در این شرایط هر راهکاری که بتواند این مطالبه دور از انصاف بازیکنان و مربیان را کاهش دهد، باید مورد بررسی قرار بگیرد اما در این سال‌ها تنها چیزی که ارائه نشده، یک راه‌حل کارساز بوده است. چند روز قبل بود که مهدی تاج در جلسه ارزیابی روند قراردادهای لیگ برتر گفت: «با ورود ویروس منحوس کرونا در بسیاری از نقاط دنیا قراردادها کاهش یافت، اما در بررسی قراردادهای لیگ برتر مشخص شد که در برخی موارد قراردادها ۱۰۰ درصد افزایش داشته است.»
این نکته تاسف برانگیز درحالی مطرح شده که رئیس فدراسیون فراموش کرده از افزایش حدودا ۲۰۰ درصدی قیمت ارز در کشور سخن بگوید! درست است که قیمت بازیکنان به شکل سرسام‌آوری زیاد شده اما مگر بازیکنان خارجی از داخلی‌ها ارزان‌تر تمام می‌شوند که اساتید چنین شیوه‌ای را برای برون‌رفت از شرایط فعلی پیشنهاد داده‌اند؟ در همه این سال‌ها ثابت شده که بازیکنان و مربیان باکیفیت خارجی به ندرت راضی به حضور در فوتبال ایران می‌شوند؛ یا مثل یورگن لوکادیا زندگی در اینجا را حتی ۶ ماه هم تحمل نمی‌کنند و یا مثل آندره استراماچونی آنقدر تشنه پول هستند که هم طلبشان را با سودش می‌گیرند و هم یک تیم قهرمان را از حضور در لیگ قهرمانان محروم می‌کنند. در فصلی که گذشت پرسپولیس قهرمان ۴ بازیکن خارجی را در لیست خود جای داد که به جرات می‌توان گفت به جز گولسیانی که مدت‌هاست در فوتبال ایران حضور دارد، مابقی نقش خاصی در قهرمانی تیم یحیی گل محمدی نداشتند.
قطع به یقین مجموع نیروهای خارجی چندین میلیون دلار برای سرخ‌پوشان آب خورده‌اند پس فرقی نمی‌کند که تعداد این نفرات ۴ باشد یا ۵ یا ۶. فوتبال ایران قرار نیست مقصد امثال کریستیانو رونالدو باشد پس این همه تغییر قانون برای چیست؟ امروزه بازیکن خارجی زیر ۵۰۰ هزار دلار قطعا درجه چندم محسوب می‌شود، اما تبدیل همین مبلغ به ریال را انجام دهید تا متوجه شوید هر باشگاه چقدر باید برای هندوانه‌های سربسته هزینه کند. تازه به فکر بازیکنان آسیایی هم هستیم که مثلا از این ۶ بازیکن، حتما یکی باید آسیایی باشد. خداوکیلی به جز چند بازیکن عراقی - آن هم فقط وقتی که این کشور درگیر جنگ بود - کدام چهره آسیایی را به یاد دارید که در فوتبال ایران ماندگار باشد؟ از کره و ژاپن و استرالیا و چین و عربستان که کسی به لیگ برتر ایران نمی‌آید؛ بقیه آسیایی‌ها هم آنقدر سطح کیفی نازلی دارند که حتی به درد سطوح پایین‌تر فوتبال ایران هم نمی‌خورند؛ مثل فوق‌ستاره‌هایی که از ازبکستان و تاجیکستان آمدند. پس چرا مدیری که خسارت بیش از ۵ میلیون یورویی مارک ویلموتس را در کارنامه دارد فکر می‌کند با این فرمولاسیون جدید می‌تواند جلوی لجام‌گسیختگی قیمت‌ها را بگیرد؟
صد البته ما موافق شکستن هر نوع انحصاری، از جمله انحصار بازیکنان داخلی در لیگ برتر هستیم. منتها اولا نمی‌فهمیم چرا تا دو سال پیش حتی ورود یک بازیکن خارجی به لیگ برتر هم ممنوع بود و حالا ناگهان سهمیه خارجی‌ها به عدد ۷ افزایش می‌یابد، ثانیا نگرانیم این قانون جدید فقط به سود دلال‌های بازیکنان خارجی و برخی مدیران فرصت‌طلب باشگاه‌ها تمام شود و البته فوج جدیدی از پرونده شکایت‌های بین‌المللی را علیه فوتبال ایران به وجود بیاورد.
ما موافق شکستن هر نوع انحصاری هستیم. منتها اولا نمی‌فهمیم چرا تا دو سال پیش حتی ورود یک بازیکن خارجی به لیگ برتر هم ممنوع بود و حالا ناگهان سهمیه خارجی‌ها به عدد 7 افزایش می‌یابد، ثانیا نگرانیم این قانون جدید فقط به سود دلال‌های بازیکنان خارجی و برخی مدیران تمام شود و فوج جدیدی از پرونده شکایت‌های بین‌المللی را علیه فوتبال ایران به وجود بیاورد
