در شرایط فعلی که قیمت ارز با شرایط افسارگسیخته‌اش روز به روز بالا می‌رود، کمتر از ۷۰ هزار دلار هزینه اعزام ۱۰ ورزشکار و کادر مربیان آنها در دو رشته تپانچه و تفنگ به جام جهانی تیراندازی تخمین زده شد. اما مساله اینجاست که هیچ‌کس نتوانست این رقم را تهیه کند و تیمی که خرداد ماه امسال توانسته بود در جام جهانی باکو عنوان قهرمانی را به دست بیاورد، حالا در هند نمی‌تواند تیراندازی کند. مسوول سازمان تیم‌های ملی از برگزاری چند اردو در شهرهای مختلف پیش از اعزام و رفع چند چالش برای اعزام از جمله تهیه بلیت، تهیه روادید، اخذ مجوز حمل سلاح و تامین منابع مالی گفت. یعنی همه این پیگیری‌ها انجام شده که دست آخر تیم ملی پس از برگزاری چند اردوی داخلی و مسابقات انتخابی، به دلیل مشکلات مالی از اعزام بازبماند. تیمی که چندماه قبل قهرمان جهان شده و در ترکیب خود دارنده مدال طلای المپیک یعنی جواد فروغی را هم دارد. درباره صلاحیت فدراسیون تیراندازی در این زمینه صحبتی نیست، چراکه آقایان همین‌که توانستند مجوز حمل سلاح را نهایی کنند، دستاوردشان را در بوق و کرنا کردند. انگار که انتظار داشتند ورزشکاران این رشته با چاقو به مصاف رقبا بروند! اما وقتی برای چنین مجموعه‌ای که مدت‌ها هزینه شده و شانس کسب مدال در بازی‌های آسیایی و المپیک را دارند هزینه نمی‌شود، پس نقش وزارت ورزش و نهادهای بالادستی چه می‌شود؟ شاید دوستان تصور کردند که تیراندازان می‌توانند از راه دور و به صورت غیرحضوری تیراندازی کنند که دغدغه شرکت این تیم در جام جهانی مورد توجه هیچ مسوولی قرار نگرفته است. در توزیع ناعادلانه بودجه ورزش همین بس که در پرونده آندره‌آ استراماچونی، سرمربی‌ای که بیش از ۳ سال قبل ایران را ترک کرد، کار به معاون اول رئیس‌جمهور کشیده شد که خبر هم رسید که ۱۰۰ میلیارد طلب شاکی ایتالیایی پرداخت شده و دیگر خطری باشگاه استقلال را تهدید نمی‌کند. خدا را شکر که مورد مرتفع شد، اما جناب مخبر حالا که به جای وزیر ورزش مشکلات ورزشی را مرتفع می‌کنید، بهتر نیست بین مریض، حالی هم از افتخار‌آفرینان خودی بپرسید؟ به خدا که راه دوری نمی‌رود.