کجا بهتر از اینجا؟

دنياي اقتصاد : اتفاق جالبی که امسال در استقلال رخ داده این است که هرگاه کادرفنی دنبال قطع همکاری با بازیکنی بوده و او را «مازاد» اعلام کرده، فرآیند جدایی فرد مورد نظر حسابی پیچیده شده است. ابتدای فصل این اتفاق در مورد امیرارسلان مطهری رخ داد؛ بازیکنی که به هر دلیلی‌(ولو غیرمنطقی و غلط) از سوی ریکاردو ساپینتو مازاد اعلام شده بود و باید تیم جدیدش را معرفی می‌کرد. مطهری اما تحت هیچ شرایطی زیر بار این موضوع نرفت و اصرار کرد در استقلال بماند.

می‌توانید این موضوع را حمل بر تعصب او به پیراهن آبی کنید، اما همان زمان هم برخی‌ها گفتند رقم قرارداد بازیکنان در استقلال زیاد است و به همین دلیل برای آنها نمی‌صرفد که از این تیم جدا شوند. مطهری البته ماند و به درستی نشان داد که حقش بوده برای استقلال توپ بزند. امروز ساپینتو هم در این زمینه به اشتباه خودش پی برده است، با این حال در اصل ماجرا تفاوتی ایجاد نمی‌شود. در نیم‌فصل هم شاهد قرار گرفتن نام سیاوش یزدانی و آمانوف در فهرست مازاد استقلال بودیم، اما بار دیگر همان داستان تکرار شد و هیچ‌یک از این دو بازیکن به آسانی نپذیرفتند از تیم جدا شوند. در نهایت آمانوف در تیم ماندگار شد، اما یزدانی آن‌قدر در فسخ قرارداد مقاومت کرد که باشگاه ناچار به فسخ یکطرفه شد.

از ابتدای فصل اخبار زیادی وجود داشت در مورد اینکه رقم قرارداد بازیکنان در دوران مدیریت مصطفی آجورلو به شکل وحشتناکی افزایش پیدا کرده و به اعداد عجیب و غریبی رسیده است. بعضا حتی صحبت از قراردادهای ۲۰ تا ۲۵ میلیارد تومانی با بازیکنان کاملا متوسط بود. حالا هم به نظر می‌رسد دشواری در قطع همکاری با بازیکنان، ناشی از همین مساله است. آنها می‌دانند که محال است چنین پولی را از باشگاه‌های دیگر بگیرند، بنابراین تمام تلاش خود را به کار می‌بندند تا هر طور شده پیراهن آبی بر تن‌شان باقی بماند. شبیه این ماجرا در پرسپولیس هم وجود داشته؛ باشگاهی که سیامک نعمتی در لیست مازادش قرار گرفت، اما حاضر به جدایی نشد.