نبرد مهاجران

 ولید الرکراکی، سرمربی مراکش دقیقا همین موضوع را در کنفرانس خبری‌اش بیان کرد؛ اینکه تیم ملی کشورش قبل از شروع جام در پایگاه‌های آماری تنها ۰۰۱/ ۰ درصد شانس قهرمانی داشت، اما حالا این شانس به ۱۲ درصد رسیده است. این یعنی اعجازی که در فوتبال از آن صحبت می‌شود و برای همین هم هست که فرانسه با تمام ستارگانش باید از مراکش بترسد. البته که این ستاره‌ها راه پیروزی را خوب بلد هستند و این را در چهار سال اخیر ثابت کرده‌اند. خروس‌ها آن‌قدر بازیکن دارند که همین حالا یک تیم پرستاره از بازیکنان مصدوم و دعوت نشده خارج از جام وجود دارد که بی‌شک توانایی به چالش کشیدن تیم فعلی را خواهد داشت.

تیمی که تعداد زیادی از ستارگانش هم آفریقایی‌های مهاجری هستند که به این کشور مهاجرت کرده‌اند. به دلیل همین پتانسیل، انتظار می‌رود آنها سومین تیم تاریخ جام جهانی بعد از برزیل و ایتالیا باشند که قهرمانی‌اش در این رقابت‌ها را تکرار می‌کند. همین حالا هم اگر رسیدنشان به فینال را مسجل کنند، پس از چند دهه می‌توانند اتفاقی را که برزیل در سال ۱۹۹۸ انجام داد، تکرار کنند. هرچند آن سال برزیلی‌ها پس از قهرمانی جام جهانی ۱۹۹۴ با شکست برابر همین فرانسه از تکرار عنوان قهرمانی بازماندند.

خروس‌ها در سه مرتبه اولی که به نیمه‌نهایی جام جهانی رسیدند، هیچ‌گاه فینال را تجربه نکردند، اما در سه دوره بعد یعنی ۱۹۹۸، ۲۰۰۶ و ۲۰۱۸ توانستند فینالیست شوند. حالا این دیدیه دشان است که می‌تواند تاریخ را از نو بنویسد و پس از قهرمانی در سال ۱۹۹۸ به عنوان بازیکن و سال ۲۰۱۸ به عنوان سرمربی، یک دستاورد عجیب را از خود به جا‌ بگذارد. برای این مهم اول باید از سد محکم مراکش بگذرد. تیمی که نخستین آفریقایی حاضر در جمع چهار تیم است و از دفاع فولادی بهره می‌برد. مغربی‌ها در تمام طول تورنمنت از ۴۵ ضربه زده شده به دروازه‌شان که ۹ تای آن در چارچوب بوده، تنها یک گل به خودی دریافت کردند و حالا باید برابر بهترین خط حمله فعلی جام‌(انگلیس در جام‌جهانی ۲۰۲۲، ۱۳ گل زده و فرانسه ۱۱ گل) بار دیگر قدرتشان را به رخ بکشند. با حضور یاسین بونو که ۴ کلین‌شیت داشته و با مهار ۳ ضربه پنالتی در بازی برابر اسپانیا، نشان داد که اسلحه پنهان الرکراکی است. پس فرانسه اگر می‌خواهد کارش سخت نشود، نباید اجازه دهد کار به ضربات پنالتی کشیده شود.

اخبار مرتبط