تزریق خوشحالی با ویترینی ناراحت

در بازی پایانی هم برزیل مدعی حرف خاصی برای گفتن نداشت و تنها از روی نقطه پنالتی توانست یکی از دو گل حمید بهزادپور و سعید پیرامون را پاسخ دهد. فوتبال ساحلی یکی از رشته‌هایی است کمی بیش از یک دهه قبل در ایران رونق گرفت و یکی از دلایل شناخته شدن آن هم نتایج خوب و محبوبیت ماریو اوکتاویو، سرمربی برزیلی وقت آن بود. کسی که یکشنبه شب روی نیمکت تیم ملی کشورش مغلوب ایران شد تا تیم ملی با عبور از برزیل و در کنار روسیه با ۴ قهرمانی پرافتخارترین تیم دنیا در این رقابت‌ها باشد. اما این افتخارات و نمایش جذاب توام با حرکات آکروباتیک تنها دلیلی نیست که امروز مردم از فوتبال ساحلی حرف می‌زنند.

این تیم به معنای واقعی کلمه «تیم ملی» بود. به هرحال مردم می‌دانند که هرکس باعث خوشحالی آنها شود و پرچم کشور را در میادین بین‌المللی بالا نگه دارد، کسی است از جنس خود آنها. این همذات‌پنداری در روزهای سخت نمود بیشتری پیدا می‌کند و به همین دلیل هم هست که چهره‌های مهمی این قهرمانی را تبریک گفتند. به هرحال وضعیت فوتبال و ورزش در ایران در این روزها نمی‌تواند متاثر از جامعه نباشد. همین تیم ملی فوتبال ساحلی قبل از اعزام، درگیر حاشیه‌های مختلفی بود و از گوشه و کنار شنیده می‌شد حتی فدراسیون فوتبال هم مشخصا توجهی نداشت که ساحلی بازان قرار است در چه تورنمنت مهمی شرکت کنند! در این شرایط اینکه انتظار داشته باشیم این بازیکنان کمتر شناخته شده پایکوبی کنند و قهقهه بزنند، کمی دور از استانداردهای انسان‌شناسی است.

وقتی بازی‌های لیگ بدون حضور تماشاگران برگزار می‌شود و اصلا برنامه‌اش طوری ریخته می‌شود که فشل بودن و دستپاچگی از آن می‌بارد، خب مشخص است که شرایط مثل گذشته نیست. حضرات در آخرین اقدام، بازی دوستانه نه چندان با اهمیت تیم ملی فوتبال برابر نیکاراگوئه را هم بدون کنفرانس خبری برگزار خواهند کرد و هیچ بعید نیست که حتی در لحظات آخر از حضور اندک خبرنگاران هم جلوگیری شود. آن‌هم برای دیداری که آخرین بازی تیم ملی در تهران پیش از اعزام به قطر خواهد بود و به همین راحتی فرصت خداحافظی با تیم ملی‌ای که قرار است پرچم ایران در رقابت‌های مهم جام جهانی را بالا نگه دارد، از بین رفت. در این شرایط آقایان انتظار دارند همه لبخند بزنند و همه‌چیز گل و بلبل باشد. جدا‌ از تمام سوگیری‌ها، حداقل در شرایط فعلی چنین کاری از پس خیلی‌ها برنمی‌آید.