صدرنشین معمولی

حقیقت آن است که از پرسپولیس انتظار بسیار بیشتری وجود دارد. این تیم از ۱۱ بازی اولش در لیگ برتر ۲۴ امتیاز به دست آورده و به میانگین قابل اعتنای ۱۸/ ۲ امتیاز از هر بازی دست پیدا کرده که حتما رکورد بسیار خوبی است، اما همه‌چیز در اعداد و ارقام خلاصه نمی‌شود. سرخ‌پوشان در این تابستان شاید یکی از بهترین فصول تاریخ نقل‌وانتقالات خود را پشت سر گذاشتند و ستاره‌های پرشماری جذب کردند. در چنین شرایطی انتظار می‌رود پرسپولیس سطح کیفی بسیار بالاتری داشته باشد. نمایش این تیم مخصوصا در نیمه اول بازی با مس کرمان واقعا جالب نبود و این موضوع در سایر مسابقات این فصل هم تکرار شده است. با وجود برخورداری از بهترین پاسورهای فصل گذشته لیگ برتر همچون مهدی ترابی، سعید صادقی و سروش رفیعی، پرسپولیس به ندرت موقعیت گلزنی ایجاد می‌کند. سه بازیکنی که نام بردیم، روی هم تا به حال تنها دو پاس گل داده‌اند که نمی‌تواند آمار قابل قبولی باشد. پرسپولیس در حالی در دو بازی آخرش با یک گل از سد ملوان و مس گذشته که این دو تیم تازه به لیگ برتر بازگشته‌اند و هر دو فعلا در رده‌های پایانی جدول لیگ برتر قرار دارند. در نقطه مقابل سرخ‌پوشان برابر رقبای قدرتمندتر همچون فولاد، تراکتور و سپاهان موفق به کسب پیروزی نشده‌اند که می‌تواند نکته نگران‌کننده‌ای باشد. این تیم بلافاصله بعد از آغاز دوباره مسابقات لیگ برتر باید به مصاف استقلال برود که به نوعی دشوارترین بازی فصل قرمزها خواهد بود. دیدار با گل‌گهر، پیکان و نساجی هم دیگر مسابقات پرسپولیس تا پایان نیم‌فصل خواهد بود. طبیعتا در لحظه فعلی کسی نمی‌تواند از نتایجی که تیم یحیی گل‌محمدی گرفته ناراضی باشد، اما بحث کیفیت بازی چیز دیگری است. یادمان باشد بین مدعیان لیگ برتر یعنی پرسپولیس، سپاهان، استقلال و تراکتور، تنها سرخ‌پوشان تهرانی بودند که کادرفنی خود را عوض نکردند و با همان مربی پارسال وارد مسابقات شدند. در نتیجه انتظار می‌رفت هماهنگی و طراوت بیشتری در کار این تیم پرستاره دیده شود که فعلا این اتفاق نیفتاده است. کسب نتایج خوب، یک مسکن موقت برای فراموشی کیفیت نه چندان مطلوب مسابقات پرسپولیس است، اما وای به روزی که این تک توپ‌ها وارد دروازه نشوند...