البته با اظهارات روز گذشته احسان اصولی، سخنگوی فدراسیون، گویا این قرارداد به قوت خود باقی می‌ماند. قراردادی که مدت اعتبار آن ۳ ساله است و بنا بر ادعای آقای سخنگو از میان ۶ پاکتی که به فدراسیون ارائه شده بود، انتخاب شده است. البته اصولی این را هم گفت که مشکلات ارتباطی و تحریم‌ها اجازه ارتباط با کمپانی‌های بزرگ دنیا را نمی‌داد، چراکه آنها باید به حساب طرف مقابل پول واریز می‌کردند. این بخش از صحبت‌ها درست به نظر می‌رسد، اما اینکه چرا پس از این‌همه سال فدراسیون فوتبال هنوز نتوانسته با یک کمپانی معتبر بدون واسطه و پرداخت پول قرارداد امضا کند، مشخص نیست. گویا در قرارداد با مجید، قید شده تا سقف هرسال ۱۰ میلیارد تومان پوشاک برای تمامی تیم‌های ملی در اختیار فدراسیون قرار بگیرد و برای بالاتر از این مقدار هم یک تخفیف ویژه! شامل حال فدراسیون شود. البته درباره کیفیت پوشاکی که مجید در اختیار تیم‌های رده پایه هم قرار می‌دهد، اختلاف نظر زیاد است اما همین که طبق گفته اصولی، برند سه خط(منظور وی کمپانی آدیداس بوده است) کیفیتی مشابه مجید دارد و از نظر مفاد قراردادی خیلی از ایران دور است! از مشکلات ارتباطی و تحریم‌ها همه باخبر هستند و شاید مقایسه وضعیت پوشاک ایران و تیم‌های معتبر دنیا، قیاس مع‌الفارق باشد، اما به هرحال باید باخبر شد که ما کجای دنیای فوتبال ایستاده‌ایم و دیگران کجا.

انگلیس به عنوان نخستین حریف ایران در جام جهانی، چندسالی می‌شود که از برند نایکی استفاده می‌کند. در آخرین بازنگری در قرارداد سه شیرها با این شرکت تولید پوشاک، قراردادی تا سال ۲۰۳۰ بسته شد که بر اساس آن وظیفه تامین پوشاک تمامی رده‌های سنی انگلیس را برعهده دارد و البته تا آن تاریخ ۴۰۰ میلیون پوند هم دریافت می‌کند. آمریکا دیگر هم‌گروهی ایران هم با همین شرکت نایکی قرارداد دارد؛ شرکتی که البته هم‌وطن آنها هم محسوب می‌شود و از سال ۱۹۹۵ با فدراسیون فوتبال آمریکا همکاری می‌کند. نایکی علاوه بر تولید پوشاک فوتبالی، قراردادی بسته که تا سال ۲۰۳۳ سالانه ۲۰ میلیون دلار هم به آمریکایی‌ها پرداخت می‌کند. وضعیت ولز هم تقریبا به همین شکل است. درست است که آنها از لحاظ اعتبار فوتبالی پایین‌تر از دو کشور دیگر هستند و امسال پس از مدت‌ها طعم حضور در جام جهانی را می‌چشند، اما مساله اینجاست که آنها هم با کمپانی آلمانی آدیداس - همان برند سه خط مدنظر آقای اصولی - قرارداد امضا کرده‌اند. قراردادی که در سال ۲۰۱۶ در آن بازنگری شد و فعلا تا پایان یورو ۲۰۲۴ اعتبار دارد و بابت آن‌هم سالانه ۱۰ میلیون پوند به فدراسیون ولز پرداخته می‌شود. شما تصور کنید که رقبا کجای کار هستند و ما کجای کار.