این قرارداد ۱۳۰۰ میلیارد تومانی که اخیرا منعقد شده، تنها موردی از این دست نیست. سه فصل قبل هم سازمان لیگ فوتبال امارات در قراردادی مشابه، به مدت سه فصل حق پخش تلویزیونی بازی‌های فوتبال در این کشور را به دو شبکه در این کشور فروخته و مبلغ آن هم ۳۹۰ میلیون درهم بوده است. توافق‌نامه‌ای که با محاسبه نرخ روز درهم امارات، همین حالا چیزی در حدود ۳ هزار و ۳۰۰ میلیارد تومان ارزش دارد. تازه این مقدار با قراردادی که امسال منعقد خواهد شد، قطعا افزایش پیدا می‌کند. عرض خاصی نیست؛ فقط همین را مقایسه کنید با وضعیتی که فوتبال بدون رئیس و منصب ایران برای چنین مواردی که بسیار درآمدزا هم هست، در نظر گرفته است. درست در نزدیکی ما، کشورهایی که بعضا حتی نیمی از مخاطبان ورزش کشور ما را هم ندارند با قراردادهای نجومی به فکر پیشرفت و تزریق پول درست به چرخه ورزش و به خصوص فوتبال‌شان هستند. اما فوتبال ایران نزدیک به یک دهه است که دریافت حق پخش را فریاد می‌زند بی‌آنکه صدایش به جایی برسد. کار به جایی رسیده که عملا اهالی فوتبال از دریافت حتی مبلغی اندک از صدا‌و‌سیما ناامید شده‌اند و دیگر حتی تهدیدات جمع کردن دوربین‌های تلویزیونی از ورزشگاه‌ها هم پاسخگو نیست!