رضازاده: می‌خندم چون وزنه‌ها سبک هستند!

گروه ورزش - با خیالی آسوده و خنده‌های بدون دغدغه! این عادت حسین رضازاده برای لحظاتی است که وزنه را به راحتی بالای سرش می‌برد. در انتخاب اول وزنه ۱۹۶ کیلوگرمی را مهار کرده است. حالا آرامش خاصی در چهره‌اش موج می‌زند، اصلا نگران نیست. در گوشه‌ای از سالن روی صندلی نشسته وهرازگاهی جرعه‌ای آب می‌نوشد.

اما به غیر از مردم عادی که از فرط خوشحالی سالن را روی سرشان گذاشته‌اند بقیه اهل فن نگران هستند!

رضازاده شروع نگران کننده‌ای داشته! آنها این موضوع را به اتفاقاتی که در ایران افتاده ربط می‌دهند. دوپینگ ۹ ورزشکار و مشکلات شخصی خود رضازاده.

یکی از کارشناسان وزنه‌برداری می‌گوید: قبل از سفر مشکلات زیادی داشت. او تنها بود و دوپینگ بقیه ملی‌پوشان تاثیر زیادی در روحیه‌اش گذاشته بود. کسانی که با رضازاده ارتباط دارند می‌دانند که من چه می‌گویم.

آرتن اچراین از اوکراین روی تخته می‌رود. درخواست او سه کیلوگرم بیشتر از رضازاده است. اچراین به راحتی این وزنه را می‌زند تا رضازاده برای رسیدن به مدال تلاش بیشتری کند.

نوبت به ویکتور از لتونی می‌رسد. او ۲۰۰ کیلوگرم درخواست کرده اما توانایی بلند کردن چنین وزنه‌ای را ندارد و از دور رقابت‌ها حذف می‌شود.

حالا فقط رضازاده یک رقیب دارد. «اوچراین». قبل از این که به دومینیکن برود گفته بود که همه مردم برای پسر ایران دعا کنند.

این لقبی است که رضازاده به خودش داده. باز هم کمی آب می‌خورد و روی تخته می‌رود.

۲۰۲ کیلوگرم درخواست کرده. سکوت بر سالن حکمفرما است. برخلاف حرکت قبلی این بار با تسلط بیشتری وزنه‌ را از زمین بلند می‌کند و بالای سرش می‌برد. مسوولان تدارکات سالن مشغول اضافه کردن وزنه‌ها هستند. حریف اوکراینی رضازاده وزنه ۲۰۵کیلوگرمی را پیشنهاد کرده. اضافه شدن ۷کیلوگرم بر رکورد قبلی (۱۹۹) به عقیده کارشناسان کمی سنگین و فقط برای گرفتن مدال است.

پیش‌بینی‌ها درست از آب درمی‌آید و اوچراین نمی‌تواند وزنه ۲۰۵کیلوگرم را بزند.

حسین رضازاده هم در آخرین حرکتش ناکام می‌ماند و نمی‌تواند وزنه ۲۰۶کیلوگرم را بالای سرش ببرد تا مدل طلای حرکت یک ضرب با همان رکورد ۲۰۲کیلوگرم به پسر ایران برسد.

آب پاکی روی دست همه ریخته شده. همه، حتی کارشناسان خارجی هم می‌دانند که توانایی رضازاده در حرکت دو ضرب بیشتر است. والاگیک از آلمان اولین وزنه‌برداری است که روی تخته می‌رود.

او ۲۱۵کیلوگرم را درخواست کرده و به راحتی این وزنه را مهار می‌کند. بورگنر از آمریکا، آرکادیوسوز و شیمتسکو، گرزگرس و دیمترس از یونان تا رسیدن به رکورد ۲۳۵ با هم رقابت می‌کنند تا نوبت به ۴وزنه‌بردار دیگر برسد.

وزنه پیشنهادی ویکتور از لتونی ۲۴۰کیلوگرم است. با کمی مشکل وزنه را بالای سر می‌برد. ویکتور جدی‌ترین حریف رضازاده تا اینجای کار است.

۲۴۲کیلوگرم، وزنه انتخابی رضازاده است. قرص و محکم، کمی تمرکز و فریاد شادی مردم. هنوز کسی نتوانسته رکورد رضازاده را بزند.

ویکتور ۲۴۵کیلوگرم را درخواست کرده. وزنه را تا بالای سینه بالا می‌کشد اما توانایی بلند کردن آن را ندارد و وزنه از دستش رها می‌شود. هنوز یک حریف دیگر باقی مانده. فنگ‌دنگ که در دو حرکت قبلی‌اش ۲۴۳کیلوگرم را بالای سرش برده این بار درخواست ۲۴۵کیلوگرم را می‌کند.

نفس را در سینه حبس می‌کند و با اعتماد به نفس خاصی وزنه را مهار می‌کند. پدیده این دوره مسابقات که فقط ۱۷ سال سن دارد موفق می‌شود رکورد جوانان جهان را با بلندکردن این وزنه بشکند. رضازاده با بطری آب بازی می‌کند. کمی عرق کرده اما اصلا نگران نیست. بالاخره با درخواست وزنه ۲۴۶کیلوگرمی روی تخته می‌رود. دست‌هایش را روی میله تنظیم می‌کند. با کمی تمرکز وزنه را روی سینه‌اش می‌کشد. چند بار نفسش را بیرون می‌دهد و با ذکر یا ابوالفضل به زیر میله می‌زند.

رضازاده سرش را تکان می‌دهد و فقط می‌خندد. او یکبار دیگر قهرمان جهان شده و سرتکان دادن‌های او به همین دلیل است. «وزنه‌ها خیلی برای من سبک است. برای مهار آنها تلاش زیادی نمی‌کنم و به همین دلیل می‌خندم». لحظاتی پس از قهرمانی در جهان احساس عجیبی دارد. بغض راه گلویش را گرفته و به پرچم ایران خیره شده. او در مصاحبه به خبرنگار ایسنا گفته که این بار هم ائمه معصومین و خدا کمکش کرده‌اند. «یکبار دیگر کمکم کردند. همیشه از آنها طلب یاری می‌کنم و این بار هم خداوند و ائمه معصومین کمکم کردند.» رضازاده در جواب این سوال که چرا از زدن رکورد ۲۶۴کیلوگرم منصرف شده، می‌گوید: «وقتی قهرمانی‌ام قطعی شد، انگیزه‌ای برای زدن رکورد جدید نداشتم. باید بدنم را برای بازی‌های آسیایی دوحه نگه دارم. این بازی‌ها برای خودم و کشورم اهمیت زیادی دارد.» با خیالی آسوده و خنده‌های بدون دغدغه! پرچم ایران را دور بدنش کشیده و با افتخار از روی سکو سرود ملی کشورش را فریاد می‌زند.

سه مدال طلا روی سینه پسر ایران خودنمایی می‌کند. او در پایان گفته که وقتی پرچم ایران به اهتزاز درمی‌آید، احساس غرور می‌کند.