گل می‌خورم؛ پس هستم!

پرسپولیس فعلی، تیم رنجوری که در لیگ بیست‌ویکم سریال قهرمانی‌هایش را پایان یافته دید، سخاوتمندترین خط دفاع سالیان اخیرش را داشت. فرقی هم نمی‌کرد تیم مقابل الهلال عربستان باشد یا پدیده مشهد که فقط یک نفس تا سقوط فاصله دارد. یکشنبه‌شب در ورزشگاه آزادی پرسپولیس با نتیجه ۲بریک پدیده قعر جدولی را برد و حکم سقوط تیم مشهدی به دسته پایین‌تر را امضا کرد. این پیروزی خفیف در حالی رقم خورد که هر دو گل پرسپولیس توسط علی نعمتی و سیامک نعمتی، روی اشتباهات آشکار دروازه‌بان حریف به ثبت رسید. در نقطه مقابل اما پدیده یک گل زیبا به پرسپولیس زد، دست‌کم چهار موقعیت عالی را از دست داد و در دقایق آخر هم با اشتباه داور از اعلام پنالتی و زدن گل دوم محروم شد. باورکردنی نبود که قعرنشین لیگ برتر این‌طور چپ و راست دروازه پرسپولیس را به خطر می‌انداخت، اما کادرفنی قادر به تغییر شرایط نبود. خب البته این انتظار گزافی است، چرا که اگر قرار بود شرایط عوض شود، در ۲۸ هفته قبلی این اتفاق رخ می‌داد و کار به اینجا نمی‌کشید.

پرسپولیس فصل را با نایب‌قهرمانی به پایان رساند و این نمی‌تواند کارنامه بدی باشد. به هر حال قرار هم نیست یک تیم تا ابد قهرمان شود. با این حال حرف نزدن از مشکلات بزرگ سرخ‌پوشان، جفا به آینده این تیم است. اگر قرار است پرسپولیس فصل بعد دوباره به شرایط خوبش برگردد و به مدعی اول قهرمانی در ایران یا حتی آسیا تبدیل شود، باید از آنچه در این فصل گذشت درس بگیرد. زیبنده نیست که این تیم در لیگ نه چندان سطح بالای امسال ۲۱ گل دریافت کند و دروازه‌اش به روی بازیکنانی باز شود که بعضا اهالی پیگیر فوتبال هم اسم‌شان را نمی‌دانند. پرسپولیس برای جبران کاستی‌های این فصل شروع سریع و فعالی در بازار نقل‌وانتقالات داشته است، اما یادمان باشد اشکالات ساختاری با جذب یکی، دو بازیکن رفع نمی‌شود. پرسپولیس امسال فقط یک گل کمتر از آلومینیوم، ذوب‌آهن و هوادار دریافت کرده و تعداد گل‌های خورده‌اش از تیم سقوط کرده فجرسپاسی فقط هفت گل کمتر است. آیا داشته‌های یحیی گل‌محمدی با تیم‌هایی که اسم بردیم قابل مقایسه است؟ مخلص کلام اینکه اگر در این تیم طرحی نو انداخته نشود، شاید فصل جدید هم برای سرخ‌ها توام با ناکامی و دلسردی از آب در بیاید.