تاوان عقب افتادن

در ایران نه‌تنها تکنولوژی کمک‌داور ویدئویی نداریم، بلکه هیچ چشم‌اندازی هم در دست نیست که چه زمانی ممکن است این فناوری به‌طور سراسری در همه مسابقات باشگاهی و ملی برگزار شده در کشور مورد استفاده قرار بگیرد. VAR کم‌هزینه نیست و بدیهی‌ترین پیش‌نیاز آن، برخورداری از دوربین‌های متعدد و تصاویر کافی برای قضاوت در مورد صحنه‌هاست. همین حالا بسیاری از ورزشگاه‌های کشور از ارائه تصویر استاندارد به مخاطب عاجز هستند و واقعا راه درازی برای رسیدن به کمک‌داور ویدئویی داریم. از لیگ هجدهم به بعد مدام وعده داده شده تا چند ماه دیگر  VAR در ایران به بهره‌برداری خواهد رسید. روشن بود که این قول و قرارها بی‌اساس است. حالا آقایان خودشان را راحت کرده‌اند و خبر داده‌اند در لیگ بیست‌ودوم هم خبری از کمک‌داور ویدئویی نخواهد بود.

اگر پیگیر مسابقات بین‌المللی باشید، حتما می‌دانید که امروز کم‌وکیف قضاوت با VAR فرق کرده است. مثلا کمک‌داوران در صحنه‌های مشکوک به آفساید اجازه می‌دهند بازی ادامه بیابد، تکلیف روشن شود و بعد پرچم می‌زنند. سپس داوران حاضر در اتاق VAR تعیین می‌کنند که آفساید بوده یا نه. خب این مدل فرق دارد با شرایطی قبلی و کمک‌داوران در اثر تمرین آن را می‌آموزند. بنابراین بدیهی است که بدون استفاده از این فناوری در داخل کشور، داوران ما به تدریج مهجور خواهند شد. حتی بازیکنان فعال در لیگ ایران هم با VAR بیگانه هستند و بعضا در مسابقات بین‌المللی تاوان این عقب افتادن را می‌دهند؛ درست مثل همان هند پنالتی معروف مهدی شیری در فینال لیگ قهرمانان آسیا. شما که الان این مطلب را می‌خوانید، فکر می‌کنید واقعا کی ممکن است VAR به‌طور گسترده در ایران مورد استفاده قرار بگیرد؟ با این شرایط، چقدر تا رسیدن به آن نقطه فاصله داریم؟