حال و هوای کاملا متفاوت یحیی و فرهاد
این کجا و آن کجا؟
استقلال می‌خواهد «برنده» باشد
استقلال لیگ بیست‌ویکم شاید بهترین استقلال این سال‌ها نباشد. تعارف که نداریم؛ آنها حتی برابر قعرنشین لیگ هم به سختی پیروز شدند. تعداد بالای برتری‌های یک‌بر‌صفر و تعداد پایین نمایش‌های باکیفیت، در استقلال مشهود است و نمی‌توان آن را نادیده گرفت. با این حال در این تیم یک مساله موج می‌زند؛ اینکه همه عناصر استقلال از صمیم قلب دوست دارند برنده باشند و جلو بروند. این تمایل از شخص فرهاد مجیدی در منصب سرمربیگری تیم شروع می‌شود و به همه اعضای مجموعه تسری می‌یابد. بارها پیش آمده که فرهاد در این فصل برای پیروزی به آب و آتش زده و آنجا که عقب افتاده یا بازی مساوی بوده، انواع و اقسام تعویض‌های هجومی را انجام داده است. مجیدی در مسابقه با پدیده هم این اصل را فراموش نکرد و آن‌قدر بازیکن به زمین فرستاد که بالاخره یکی از توپ‌ها به تور نشست. وقتی سرمربی ذهن برنده دارد، طبیعتا بازیکنان هم شرایط مشابهی پیدا می‌کنند. قاب مهمی از این بازی به یادگار مانده که شادی زائدالوصف وریا غفوری در کنار فرهاد مجیدی را نشان می‌دهد؛ کاپیتان و سرمربی استقلال که شایعات زیادی در مورد روابط نه چندان خوب‌شان وجود داشته است، اما اینجا چنین در جشن هم شریک می‌شوند. تیمی با این روحیه، طبیعتا به موفقیت نزدیک‌تر است. یادمان باشد استقلال ابتدای فصل جاری ستاره‌هایی مثل مهدی قائدی، شیخ دیاباته، فرشید اسماعیلی، مسعود ریگی، داریوش شجاعیان و... را از دست داد و از ماه‌ها قبل هم اجازه استفاده از دو بازیکن سربازش یعنی سیاوش یزدانی و محمدحسین مرادمند را نداشته، اما آنها همچنان کارشان را پیش می‌برند. استقلال حتما اشکالات فنی زیادی دارد و حتما باید قدردان سطح فنی پایین لیگ امسال باشد، اما آنها فرمول کامیابی را آموخته‌اند؛ گل نمی‌خورند و به هر مشقتی که شده گل برتری را به ثمر می‌رسانند. پیروزی دوشنبه‌شب استقلال، نخستین برد این تیم در قرن جدید و نیز نخستین پیروزی آبی‌ها در حضور تماشاگران بود. آنها حالا به شکستن طلسم 9 ساله و کسب قهرمانی لیگ برتر نزدیک‌تر از هر زمان دیگری هستند. چهره ویژه این بازی هم آرمان رمضانی بود که به عنوان تعویض طلایی استقلال، گل سه امتیازی بازی را زد.
پرسپولیس؛ گم‌شده در غبار
اگر اطرافیان فرهاد مجیدی در تهران او را دوره کرده بودند تا با هم جشن بگیرند، اطرافیان یحیی گل‌محمدی در اصفهان می‌کوشیدند این مربی خشمگین را از داور بازی دور کنند. یحیی البته به خاطر برخورد عجیبش با داور دربی تهران دوران محرومیتش را پشت سر می‌گذارد و در فولادشهر هم روی سکو نشسته بود، اما این مانع از آن نشد که گل‌محمدی در پایان بازی خودش را وسط زمین نرساند و این‌بار برای پیام حیدری خط و نشان نکشد. سرمربی پرسپولیس عقیده داشت داور بازی باید یک دقیقه بیشتر وقت می‌گرفت، اما تیمی که در یک فصل آن همه فرصت سوزانده و اشتباه کرده، در یک دقیقه چه می‌توانست بکند؟ آیا اصلا مشکل پرسپولیس همین یک دقیقه یا همین یک بازی است؟ قهرمان پنج دوره اخیر فوتبال ایران، ذهن فاتحش را گم کرده و در ورطه بهانه‌جویی فرو افتاده است. یحیی در حالی به داور بازی اصفهان یورش می‌برد که همین حالا درخواست تجدید‌نظر او برای کاهش محرومیتش در کمیته استیناف در حال بررسی است؛ خب چرا باید کسی را ببخشند که حتی وسط محرومیت هم از تکرار اشتباهش ابا ندارد؟ اصلا این چندمین قابی است که از خشم و عصیان گل‌محمدی به جا مانده؟ دومی؟ سومی؟ دهمی؟ این همه پرخاش به خاطر چیست؟ اگر قائل باشیم به اینکه شخصیت سرمربی به تیم نفوذ می‌کند، در نتیجه تعجبی ندارد که پرسپولیس این فصل هم مثل سرمربی‌اش عصبی، کم‌دقت و پراشتباه نشان داده باشد. اشکالات این تیم رفع نمی‌شود. بارها و بارها گفته شده پرسپولیس از معضل خط دفاعی رنج می‌برد، اما بعد از 26 هفته و خرید این همه بازیکن، گل‌محمدی هنوز نتوانسته بر این مشکل غلبه کند. پرسپولیس در حالی در دقیقه دوم بازی با ذوب‌آهن گل خورد که حتی در همان دقیقه اول می‌توانست تسلیم میزبان شود. این تیم همچنان بهترین وینگرهای لیگ را در اختیار دارد، اما مجموعه‌ای که این‌قدر راحت گل می‌خورد، چطور می‌تواند داعیه قهرمانی داشته باشد؟ قرمزها دقیقا دو برابر استقلال گل خورده‌اند؛ 18 به 9. در این شرایط فاصله شش امتیازی جای شگفتی ندارد. حالا تردیدها در مورد اینکه یحیی فصل بعد هم روی نیمکت پرسپولیس خواهد نشست یا نه، بیشتر از هر زمان دیگری شده است.
