عطش «دیده‌شدن» با ما چه می‌کند؟
نفرین بر لایک!
فضای مجازی حتما چیز خوبی است و حتما فواید و محاسن زیادی دارد، اما یک عیب بزرگش همین است که گاهی آدم‌ها را در عطش لایک و کامنت و فالوور می‌سوزاند، استحاله می‌کند، از بین می‌برد. بسیاری از پیشکسوتان پرسپولیس و استقلال و حتی کارشناسان عادی و موجه دیروز هم این روزها تحت تاثیر فضای مجازی، برای جلب‌توجه بیشتر از خطوط قرمز می‌گذرند و دست به کارهایی می‌زنند که باورکردنی نیست. همین اواخر یکی از مربیان لیگ برتری از آن دسته کارشناسان داوری انتقاد کرده بود که برای جذب دنبال‌کننده، صحنه‌های داوری در مسابقات پرسپولیس و استقلال را به سود این دو تیم تفسیر می‌کنند. ببینید آش چقدر شور شده است.
گرفتن لایک و کامنت و جنجال به پا کردن در فضای مجازی، چاه ویل است. این چاه هیچ‌وقت پر نمی‌شود. اگر هزار لایک بگیرید، دل‌تان می‌خواهد آن را به ۲هزار، ۱۰هزار و شاید ۱۰۰هزار برسانید. این اعداد، انتها ندارند. گاهی میزان دنبال‌کننده‌ها برای افراد مختلف محل کسب درآمد هم می‌شود که در این صورت دیگر مزه کار زیر زبان آدم‌ها دوچندان خواهد شد. هر چه هست، زیاده‌روی در این فضا و رفتار کردن برای خوشایند دیگران، کم‌کم به قیمت آبرو و اعتبار شخصیت‌های مختلف تمام می‌شود. تنها کافی است سابقه همین درگیری‌های رخ داده بین سپهر حیدری و فنونی‌زاده را دنبال کنید تا انواع و اقسام مطالب بیزارکننده را به چشم ببینید؛ از کری‌های دور از شأن تا توهین به فوتبال زنان و سایر قضایا. آخرش هم کار می‌کشد به جایی که فنونی‌زاده ۵۶ ساله، به ناچار مقابل دوربین می‌نشیند و با آن وضعیت ترحم‌برانگیز از کسی که ۱۵ سال از خودش جوان‌تر است عذرخواهی می‌کند. خلق این قاب، برای هیچ‌کس «فتح‌الفتوح» نیست؛ نه استقلالی‌ها و پرسپولیسی‌ها و نه حتی خود سپهر حیدری. هزار بار مایه افسوس است که عطش دیده شدن، این بلا را بر سر برخی سرمایه‌های انسانی فوتبال ایران آورده است. فقط هم فوتبال نیست؛ مگر مثلا در سینما کم داریم آدم‌های مطرحی را که اعتبارشان را به خاطر لایک گرفتن به حراج گذاشته‌اند. حیف، واقعا حیف.
