چهار باور غلط کرونایی در فوتبال ایران
یک‌سال پیش، همین روزها
* فصل باید نیمه‌کاره بماند؛ از زمان شیوع ویروس در ایران برخی باشگاه‌ها اصرار بسیار زیادی به خرج دادند که مسابقات لیگ نوزدهم باید نیمه‌کاره باقی بماند. هشتم اسفند ۹۸ مسابقات هفته بیست‌ویکم لیگ برتر برگزار شد و بعد همه چیز رفت روی هوا تا تکلیف کرونا روشن شود. در این مدت فشار بسیار زیادی روی سازمان لیگ آمد تا با یک تصمیم احساسی مسابقات را تعطیل کند. اگر این ایده اجرایی می‌شد، الان حسابی مکافات داشتیم. در این‌صورت حتی معرفی نمایندگان ایران برای حضور در لیگ قهرمانان آسیا در فصل جاری هم گره می‌خورد. از این بحث‌ها البته همه‌جای جهان وجود داشت و شاید بین کشورهای مشهور تنها لیگی که تسلیم شد، فرانسه بود. فرانسوی‌ها در تصمیمی که هنوز در جهان به سخره گرفته می‌شود لیگ‌شان را تعطیل و پاری‌سن‌ژرمن را به‌عنوان صدرنشین قبل از دوران کرونا، قهرمان اعلام کردند. مدیران فوتبال ایران اما مثل اغلب نقاط دنیا به‌درستی بردباری به خرج دادند و مسابقات از اوایل تیرماه از سر گرفته شد.
* هر بازیکنی کرونا بگیرد فوتبالش تمام می‌شود؛ این یک باور غلط دیگر بود که اوایل شیوع ویروس حسابی در کشورمان رواج یافت. چون ویروس‌کرونا عمدتا ریه را درگیر می‌کند، فوتبالیست‌های ایرانی تصور می‌کردند در صورت ابتلا به این بیماری حتی اگر بهبود یابند، دیگر شانسی برای بازگشت به فعالیت حرفه‌ای نخواهند داشت. حتی یک‌‌بار حسین حسینی، در سه برداشت این موضوع را به یک فیلم‌بردار گفت تا صدا و تصویر او را ضبط کند! با این وجود گذر زمان نشان داد این‌طور نیست. فوتبالیست‌های بسیار زیادی در سراسر جهان و البته خود ایران مبتلا شدند و بعد از دو هفته قرنطینه به میادین بازگشتند. ورزشکاران حرفه‌ای به‌خاطر آمادگی جسمانی بالای خود مقاومت بهتری در برابر ویروس دارند و تقریبا تا به‌حال خبر حاد شدن این مریضی برای هیچ ورزشکار فعال و سرشناسی مخابره نشده است.
* برگزاری بازی‌ها شیوع ویروس را تشدید می‌کند؛ این هم یک باور نادرست دیگر بود. گروهی گمان می‌کردند از سر‌گیری مسابقات و تجمع بازیکنان و عوامل اجرای بازی در کنار هم موجب افزایش شیوع کرونا خواهد شد، در حالی‌که به تجربه ثابت شد اتفاقا زمین فوتبال امن‌ترین جا برای فرار از کرونا است. بازیکنان وقتی زیرنظر باشند و مدام تست بدهند کمتر آسیب خواهند دید، اما وقتی بازی‌ها به هر دلیلی تعطیل است و آنها به حال خود رها شده‌اند، خطر تهدیدشان می‌کند. در این مدت هم منشأ خیلی از ابتلاها، ناپرهیزی بازیکنان بیرون از زمین مسابقه بوده است.
* تماشاگران خیلی زود برمی‌گردند؛ شاید کمتر کسی در دنیا تصور می‌کرد عدم بازگشت تماشاگران به میادین تا این اندازه طولانی شود. حتی در برخی کشورهای اروپایی چندین برنامه زمان‌بندی برای بازگشت تماشاگران تدوین شد، اما جان‌سختی ویروس همه برنامه‌ها را به‌هم ریخت. در ایران هم اگر همه از اول می‌دانستند ویروس‌کرونا حداقل یک فصل‌ونیم باعث برگزاری بازی‌ها بدون حضور تماشاگران خواهد شد، شاید ورزشگاه‌های بزرگ را از میزبانی معاف می‌کردند. وقتی هواداری وجود ندارد، با هزینه خیلی کمتر روی چهار تا زمین چمن صاف هم می‌شد همین مسابقات را برگزار کرد. فراموش نکنید پرسپولیس و استقلال بابت هر بار میزبانی در ورزشگاه آزادی باید ۱۵۰میلیون تومان به شرکت توسعه و تجهیز اماکن ورزشی بپردازند. آیا مثلا ورزشگاه شهید‌کاظمی نمی‌توانست در این مدت میزبان تعدادی از مسابقات پرسپولیس باشد؟ چرا آزادی صد‌هزار نفری را به‌خاطر صد نفر آدم مستهلک می‌کنید؟
