رفتار دوگانه در قبال یک نهاد بین‌المللی
به نفع ما باش تا قبولت کنیم!
اولین موج حملات از ایران به کنفدراسیون زمانی صورت گرفته که کارت قرمز مهدی بن‌عطیه، مدافع سرشناس الدحیل ساعتی پیش از مصاف با پرسپولیس در مرحله گروهی بخشیده شد و او مجوز بازی گرفت. بن‌عطیه برابر الشارجه اخراج شد، الدحیل به این کارت قرمز اعتراض کرد، کمیته برگزاری مسابقات AFC هم کاملا مطابق با قانون به بازبینی صحنه پرداخت و کارت‌قرمز را پاک کرد. در ایران اما موجی از خشم راه افتاد و بسیاری این تصمیم را جانبداری از میزبان و تلاش برای ضربه زدن به نماینده کشورمان قلمداد کردند. همه این قضاوت‌ها اما چند روز بعد ۱۸۰ درجه تغییر کرد؛ زمانی که این بار کارت قرمز سیامک نعمتی برابر السد، درست دو ساعت پیش از بازی با پاختاکور دقیقا بر اساس همان مفاد قانونی پاک شد. این بار همان معترضان به AFC درود فرستادند. سه روز بعد، مجددا نوبت خوشه‌های خشم شد؛ زمانی که عیسی آل‌کثیر به اتهام شادی نژادپرستانه با حکم محرومیت مواجه شد. این بار اعتراض‌ها حتی به توهین مقامات رسمی فوتبال ایران علیه کنفدراسیون فوتبال آسیا هم کشیده شد. همه اینها درحالی است که AFC به نیت و فلسفه رفتار آل‌کثیر کاری نداشت، بلکه برداشت مخاطبان از این کار برایش مهم بود. اگر از این منظر به داستان نگاه کنیم، حکم کنفدراسیون چندان هم بی‌ربط به‌نظر نمی‌رسد. فضای احساسی حاکم بر فوتبال ایران اما مجال این قبیل تحلیل‌های منصفانه را نمی‌دهد. در نتیجه همه داشتند به AFC فحش می‌دادند تا اینکه این کنفدراسیون، در دو مرحله شکایت النصر عربستان از پرسپولیس را رد کرد و دوباره نزد ما «عزیز» شد!
حقیقت آن است که این مدل برخوردهای دوگانه با یک نهاد بین‌المللی منطقی و زیبنده به‌نظر نمی‌رسد. درست نیست یک مرجع رسمی را صرفا تا زمانی مقبول بدانیم که به سود ما عمل کند. همین AFC با همه عیوبش الهلال عربستان را به خاطر تعداد بالای مبتلایان به کرونا از لیگ قهرمانان کنار گذاشت تا ابتدا مسیر استقلال و بعد پرسپولیس برای پیشروی به سمت مراحل بالاتر هموار شود. داور همین AFC در بازی با السد، پنالتی واضح تیم قطری را علیه پرسپولیس نادیده گرفت. همین AFC با همه حفره‌هایش آنقدر در داستان مجوز حرفه‌ای روی باشگاه‌ها فشار آورد که برخی طلبکاران داخلی و بی‌پناه پرسپولیس و استقلال بعد از 10 سال به پول‌شان رسیدند. کاش این رویه منفعت‌گرایانه و غیرمنطقی را کنار بگذاریم و اگر یک مرجع جهانی را به رسمیت شناختیم، رویکردی یکپارچه و همگن در قبال تمام تصمیمات آن داشته باشیم. در غیر این صورت فقط رفتارهای نادرست‌مان را با توجیهات نادرست‌تر ادامه خواهیم داد و البته که این هیچ سودی برای‌مان ندارد.
