اعتراض عجیب تلویزیون به تبلیغات ورزشگاه‌ها

چرا حق با میثاقی نیست؟

دنیای‌اقتصاد : در بازی پرسپولیس و ذوب‌آهن که به‌دنبال آن مراسم اهدای جام به سرخپوشان برگزار شد، شاهد تبلیغات وسیع تجاری روی سکوهای طبقه اول ورزشگاه آزادی بودیم. این اتفاق در بازی حذفی استقلال و سپاهان هم تکرار شد و طبقه اول مخصوصا در زاویه مستقیم دوربین‌های تلویزیونی، به محل تبلیغ یک برند تجاری تبدیل شد. این مساله با انتقاداتی از سوی برخی هواداران فوتبال همراه شده که به هر حال طبیعی است، اما شگفتی از جایی آغاز می‌شود که تلویزیون هم به جمع معترضان می‌پیوندد. بعد از پایان بازی حساس دوشنبه‌شب، محمدحسین میثاقی مجری خبرساز برنامه فوتبال برتر به انتقاد از این تبلیغات پرداخت: «آقا بس کنید دیگر. چند ردیف تا آن طرف پیست تارتان تبلیغ گذاشته‌اید، کافی نیست؟ چرا باید سکوی تماشاگران هم پر از آگهی شود؟

 این دیگر خیلی زشت و ضایع است.» مجری فوتبال برتر حتی این داستان را به ویژه‌برنامه سه‌شنبه‌شب نیز کشاند و آنجا گفت: «کم مانده دوستان تا اتوبان کرج هم تبلیغ بچینند.» شاید این دیدگاه شخصی میثاقی باشد و شاید هم مدیران او در سیما ذکر چنین مطلبی را از او خواسته باشند. به هر حال تلویزیون هرگز دل خوشی از پخش تبلیغات محیطی نداشته و حتی یادمان هست در چند نوبت با هدف سانسور این تابلوها، زاویه دوربین‌ها را تغییر داد. به هر جهت اما دست‌کم به سه دلیل در این مورد حق با میثاقی و تلویزیون نیست.

اول اینکه باشگاه‌ها مثل تلویزیون به بودجه دولتی کلان وصل نیستند و باید درآمدزایی کنند. شاید هنوز تعدادی باشگاه دولتی داشته باشیم، اما اولا بودجه اینها حتی در مقابل گردش مالی یک شبکه مهجور تلویزیونی هم عدد قابل‌توجهی نیست و ثانیا، کمک‌های دولتی به بسیاری از تیم‌ها قطع شده است. کافی است همین الان وضع اسفبار سه تیم نفتی لیگ برتر را ببینید تا پی به عمق این بحران ببرید. وزیر نفت دو روز پیش بار دیگر تاکید کرد وزارتخانه مجاز به انجام هیچ کمکی به پارس‌جنوبی‌جم، نفت آبادان و نفت مسجدسلیمان نیست. وزارت ورزش هم همین شرایط را در مورد پرسپولیس و استقلال دارد. پس این تیم‌ها از کجا پول دربیاورند؟ وقتی ارگانی مثل خود صداوسیما از پرداخت حق پخش طفره می‌رود، طبیعی است که فوتبالی‌ها ناچار می‌شوند از حداکثر ظرفیت تبلیغات محیطی برای درآمدزایی استفاده کنند.

دوم اینکه در بقیه کشورها هم شاهد همین رویکرد تبلیغاتی بوده‌ایم. مثلا در مسابقات جام حذفی ایتالیا، کارگردان تلویزیونی با کارهای گرافیکی روی سکوهای خالی لوگوی «کوکاکولا» حک کرد. وقتی مردم نیستند و درآمد بلیت‌فروشی در کار نیست، لااقل از این ظرفیت می‌شود چنین استفاده‌ای کرد.

نکته سوم هم اینکه «ضایع» واقعی، پخش آگهی تقدیم برنامه از سوی تلویزیون بعد از سوت آغاز بازی است. در همین مسابقاتی که تبلیغ روی سکو داشتیم و الان میثاقی به آن معترض است، تبلیغ تقدیم برنامه بعد از شروع بازی روی آنتن رفت و اعصاب مردم را به‌هم ریخت. حالا کاری به انواع سایر آگهی‌ها مثل گوشواره و زیرنویس و معرفی شفاهی اسپانسرها نداریم. شما فقط بشمارید ببینید در همین چند مسابقه آخر، چندبار گزارشگران عزیز درست وسط فوتبال به تبلیغ سایت «تلویبیون» پرداخته‌اند. اینها مخل اعصاب نیست آقای میثاقی؟ تلویزیون حتی به قیمت زجر دادن مخاطب هم از پخش آگهی، درست وسط بازی چشم‌پوشی نمی‌کند، بعد به تبلیغات خود فوتبال یعنی صاحب این سفره ایراد می‌گیرد؟ شگفتا!