در آن مقطع وعده‌هایی به این ستاره‌ها داده شد که حالا تقریبا هیچ‌کدام از آنها محقق نشده است. آنها نه پاداش قهرمانی از فدراسیون گرفتند، نه از وزارت ورزش و نه هیچ ارگان دیگری؛ با وجود اینکه اکبر محمدی، سرپرست تیم و امیرحسین اسفندیار، کاپیتان تیم و سایر مسوولان این تیم بارها برای گرفتن حق بازیکنان تلاش کردند، اما هنوز به نتیجه نرسیده‌اند. بخش جالب‌تر داستان اما مربوط به اظهارات دبیر فدراسیون والیبال است. میلاد تقوی در این مورد به خبرگزاری فارس می‌گوید: «من در آن دوران که تیم قهرمان شد سمتی در فدراسیون نداشتم. تا الان هم کسی به من مراجعه نکرده تا پاداش‌ها را پیگیری کند. قطعا اگر کسی به سراغ من بیاید، من هم پیگیری می‌کنم. اگر کسی توقعی دارد، باید ابتدا پیامش را منتقل کند تا من هم در جریان قرار بگیرم.

 فدراسیون این روزها مشکلات زیادی دارد و طبیعی است که من در جریان تمام اتفاقات گذشته نباشم. دغدغه‌های زیادی در فدراسیون داریم و به همین دلیل من اصلا نمی‌دانم پاداشی که آقایان از آن صحبت می‌کنند را وزارت به آنها قول داده یا فدراسیون؛ حتی از مبلغ و جزییات آن هم بی‌خبر هستم.» اظهارات اخیر دبیر فدراسیون چندان برای اهالی والیبال ایران منطقی نبود. نکته اینجاست که آیا قهرمانان باید برای دریافت پاداش‌های خود که به گفته تقوی حق مسلم‌شان هم هست هر روز پشت در اتاق رئیس یا دبیر فدراسیون صف بکشند یا اینکه مسوولان فدراسیون با عزت و احترام از آنها دعوت کنند و پاداش‌های‌شان را بدهند؟

اخبار مرتبط