میزبانی جام ملت‌های ۲۰۲۷؟ می‌دانیم که نمی‌شود
خیز به سمت غیرممکن
عوامل متعددی وجود دارد که باعث می‌شود تا این اندازه نسبت به موفقیت ایران در کسب میزبانی جام ملت‌های آسیا بدبین باشیم. شما بهتر از ما می‌دانید که متاسفانه فوتبال ایران در حوزه زیرساختی همچنان ضعف‌های بسیار مهمی دارد. شاید ما الان روی کاغذ چهار، پنج ورزشگاه آبرومند داشته باشیم، اما بهترین سازه تاریخ ورزش ایران کماکان استادیوم آزادی است؛ مجموعه‌ای که همین دو سال پیش با هزار کش و قوس توانست اجازه میزبانی از فینال لیگ قهرمانان آسیا را به دست بیاورد. همان زمان گفته می‌شد AFC برای میزبانی پرسپولیس از کاشیما، ۲۰۰ ایراد از ورزشگاه آزادی گرفته که ۱۴ مورد آن کلی و اساسی بوده و تنها ۱۵ میلیارد تومان صرف رفع همان ایرادات شده است. این یعنی ما فقط یک بازی را در بهترین ورزشگاه کشورمان با کلی مکافات برگزار کردیم؛ حالا چطور توان میزبانی استاندارد از ۲۴ تیم را در خود می‌بینیم؟ ما در حالی عزم کرده‌ایم تمام آسیا را به کشورمان بکشانیم که بعد از سه سال هنوز نتوانسته‌ایم تیم‌های عربستانی را برای بازی در خاک ایران متقاعد کنیم. بعد از چالش‌های دو کشور، سفر حجاج ایرانی به عربستان هم از سر گرفته شد، اما عجز شدید قدرت لابی‌گری در فوتبال باعث شده هنوز با سعودیها در زمین بی‌طرف بازی کنیم.
از اینها که بگذریم، ده‌ها مانع ریز و درشت دیگر مثل الزام به حضور بانوان در ورزشگاه‌ها هم در کار است. اخیرا باشگاه پرسپولیس تلاش کرده بود هنگام برگزاری مسابقات، ماکت هوادارانش را در ورزشگاه خالی آزادی نصب کند، اما فقط با حک تصویر هواداران مرد موافقت شد. وقتی حتی ورود ماکت بانوان هم به ورزشگاه آزادی قدغن است، چطور قرار است در جام ملت‌ها میزبان آن همه کشور باشیم؟ چهار ماه این فوتبال تعطیل بود، اما حتی یک جایگاه دوربین VAR هم در هیچ ورزشگاهی نصب نشد؛ با این وصف چطور می‌توانیم انگیزه «جبران نقایص» بعد از شکست در تصاحب میزبانی جام ملت‌ها را باور کنیم؟ نه رفقا؛ هر طور که نگاه کنیم، این یک شوخی بزرگ است.
