فرمان سکوت؛ چرا؟

دیروز خیلی‌ها این صحبت‌های تاج را حمل بر تلاش فدراسیون برای محدود کردن کار خبرنگاران و اصحاب رسانه کردند و به همین دلیل فضای بسیار سنگینی علیه او ایجاد شد؛ آن‌قدر که مسوول روابط‌عمومی فدراسیون، به ناچار رو به همان حربه‌های همیشگی آورد و از سوءتعبیری سخن گفت که تقطیع مصاحبه تاج به‌وجود آورده است. نقدها اما همچنان پابرجاست. یک سوال بسیار مهم این است که تعریف عبارت «بی‌ربط» از نظر تاج چیست؟ طبعا خبرنگاران در نشست‌های خبری در مورد سیاست‌های ترامپ یا قیمت دلار سوال نمی‌کنند و حتی حاشیه‌ای‌ترین پرسش‌ها هم به هر حال مربوط به فوتبال است. نکته دیگر آنکه فدراسیون به‌جای محدود کردن پرسش‌ها، باید دنبال آموزش مربیان برای ارائه پاسخ‌های صحیح باشد. ‌گیریم که خبرنگار سوالی مطرح کرد که حتی پتانسیل حاشیه هم داشت؛ مربی چرا باید به آن جواب‌های تند و تیز بدهد؟ در نهایت مساله مهم این است که هر جامعه‌ای برای اصلاح، نیاز به آزادی رسانه‌ها دارد و این مساله در مورد فوتبال ایران هم صدق می‌کند. اگر قرار است عیوب برملا و در صورت امکان برطرف شوند، خبرنگار باید آزاد باشد بدون ترس و واهمه سوالاتش را بپرسد و سپس این وظیفه ارکان مدیریتی و احیانا قضایی است که با کژی‌ها و کاستی‌ها برخورد کنند. حتما در این سال‌ها در کار خبرنگاران هم اشکالاتی وجود داشته است، اما آنچه مسلم است اینکه زبان بریده خبرنگار، هرگز نتوانسته و نمی‌تواند پلی برای پیشرفت باشد.

جمله آخر و توجیهی آقای تاج هم جالب است. ایشان می‌گویند خبرنگاران سوال حاشیه‌ای نپرسند تا مربیان جواب حاشیه‌ای ندهند و نهایتا خشونت سکوها مهار شود. ما هم معتقدیم منشا بسیاری از خشونت‌ها، همین اظهارات غیرمسوولانه است، اما ابتدا بهتر است آقای تاج نیم‌نگاهی به شرایط حضور تماشاگران در ورزشگاه‌ها در همین هفته اول لیگ بیندازد و ببیند هواداری که سه بار از حسابش پول کسر شده و بلیتی دستش نرسیده، چطور ممکن است بعد از ساعت‌ها بلاتکلیفی زیر تیغ آفتاب و نهایتا عبور از زیر نرده‌های گیت، روی سکو خویشتن‌دار باشد؟ این وضعیت، از تماشاگران انبار باروت آماده انفجار می‌سازد و بعد قصد دارید خبرنگاران را چهار سال محروم کنید؟