او در بن بست فعلی درآمدزایی فوتبال نقش مجلس را پررنگ‌تر از هر جای دیگری می‌بیند: «نقش دولت را در این شرایط کمتر می‌بینم. اگر همین امروز می‌گفتند پول مناسبی از طریق تیم‌داری حاصل می‌شود، مردم تیم‌ها را به قیمت ۱۰۰۰ میلیارد می‌خریدند. مزایده‌های بزرگ انجام می‌شد و تیم‌ها به قیمت گزافی به فروش می‌رفتند. مجلس قانون‌گذاری می‌کند و می‌گوید حمایت دولت از تیم‌ها و باشگاه‌ها ممنوع است. وزارت نفت علاقه‌ای به انحلال تیم‌ها نداشت. نماینده‌ها به‌صورت تک‌به‌تک به نهادها و وزارتخانه‌ها می‌گویند به تیم فلان شهر کمک کنید، اما وقتی دور هم می‌نشینند، قانون تصویب می‌کنند که نباید از طریق دولتی به تیمی کمک شود!» نگاه او به این چرخه معیوب این‌گونه است: «مشکل از مجلس است که نماینده‌اش از همه جا می‌خواهد به تیم کمک کند. مشکل بعدی صداوسیماست که پول نمی‌دهد. مجلس نمی‌تواند جلوی صداوسیما بایستد و صداوسیما هم تابع تصمیم دولت و مجلس نیست.»

اما مگر ممکن است نهادی تابع قانون نباشد؟ رضاییان به «ایسنا» می‌گوید: «می‌بینید که صداوسیما قانون‌مدار نیست. حق پخش مسابقات لیگ برتر پرداخت نمی‌شود. در سوی دیگر اگر شبکه‌ای خارج از صداوسیما و ایران بخواهد حق پخش را بخرد، اجازه نمی‌دهند. خودمان جلوی او را می‌گیریم. ثالثا اگر تلویزیون نباشد، تبلیغات دور زمین معنی ندارد. کسی که کنار زمین است، می‌خواهد ۹۰ دقیقه دیده شود.» این مدیرعامل فوتبال و تیم‌های لیگ برتری گفت: «اقتصاد تعادلی ایده‌آل را در نظر بگیرید؛ محصولی به‌عنوان فوتبال تولید می‌شود، هر کسی بیشتر پول بدهد، می‌تواند صاحب حق پخش شود. هر شبکه‌ای پول بدهد، می‌تواند صاحب پخش شود اما رقابتی وجود ندارد. الان باید یک پولی هم بدهیم که بازی تیممان پخش شود. در لیگ‌های پایین‌تر برخی از باشگاه‌ها برای پخش کردن بازی تیمشان باید هزینه پرداخت کنند. اگر کسی این را بفهمد قاعدتا باید درب باشگاه را ببندد. به جای فروش پیراهن باشگاه، با پول لباس می‌خرند. فروش پیراهن هم وارد هزینه‌ها می‌شود و می‌گویند این البسه به خاطر هوادار است.»