حاشیه‌های مخرب تیم‌ملی در آستانه جام‌ملت‌های آسیا
بحران دو قطبی
دو قطبی‌تر از همیشه
موضوع واضح است. جنگ تمام‌عیار کی‌روش- برانکو که از حدود دو سال پیش شروع شد، حالا به بالاترین سطح ممکن رسیده و به جنگ تیم‌ملی- پرسپولیس تبدیل شده است. همه می‌دانند که این دو مربی رابطه خوبی با هم ندارند، اما بعد از آنکه کی‌روش پس از مسابقات جام‌جهانی از روسیه به‌طور رسمی به برانکو هشدار داد که باید ایران را ترک کند، وضع به مراتب بدتر شد. مربی پرتغالی گمان می‌کرد به لطف نتایج خوبی که در جام‌جهانی به‌دست آورده، به چنان پایگاه اجتماعی مطلوبی دست یافته که دیگر می‌تواند دشمن و شاید رقیب اصلی‌اش برای ادامه حضور روی نیمکت تیم‌ملی را به‌طور کامل از صحنه حذف کند، اما محاسبات کی‌روش اشتباه بود و جنگ از آن به بعد شکل علنی‌تری پیدا کرد. اوضاع زمانی بدتر شد که پرسپولیس با وجود محرومیت از جذب بازیکن گام به گام در لیگ قهرمانان آسیا پیش رفت و خودش را به فینال رساند، اما سرمربی تیم‌ملی کوچک‌ترین اعتنایی به این موضوع نکرد. کی‌روش که در این سال‌ها موفقیت تیم‌های ایرانی در لیگ و جام حذفی و حتی کامیابی تیم‌های ملی بانوان و رده‌های سنی مختلف را هم تبریک می‌گفت، به پیشروی غیرمنتظره پرسپولیس واکنشی نشان نداد.
او حتی در جریان بازی برگشت پرسپولیس با کاشیما آنتلرز هم حاضر نشد به استادیوم بیاید و این مسابقه را در کنار رئیس فیفا، رئیس کنفدارسیون فوتبال آسیا، وزیر ورزش و بسیاری دیگر از مسوولان بلندمرتبه تماشا کند. همین بی‌توجهی هم گناه بزرگی بود که حتی عادل فردوسی‌پور را نیز به‌عنوان متحد اول کارلوس، وادار به انتقاد از سرمربی تیم‌ملی کرد. با این وجود تیر خلاص به مختصر توجیهات و امیدهای باقی‌مانده زمانی شلیک شد که مشاور ایرانی فدراسیون فوتبال قطر فاش کرد مربی دروازه‌بان‌های تیم‌ملی بعد از پایان بازی با کاشیما با مشت‌های گره کرده از عدم قهرمانی پرسپولیس ابراز خوشحالی کرده است. اظهارات فردی به نام مسعودی ابتدا در فضای مجازی منتشر شد، اما پس از آن او در مقابل دوربین‌های تلویزیون هم موضوع را تایید کرد.
به این ترتیب تماشاگران کم‌تعداد بازی ایران و ترینیداد و توباگو هم تصمیم گرفتند به جای تشویق تیم‌ملی اسم برانکو را صدا بزنند؛ مردی که نقل قول منتشر شده از او در مورد ارزش بالاتر صعود به فینال لیگ قهرمانان در مقایسه با صعود به فینال جام‌ملت‌های آسیا، هیزمی دیگر بر این آتش افروخته بود. نهایتا بعد از بازی با ترینیداد و توباگو، خبرنگار یک سایت ورزشی قصد مصاحبه با لوپز، مربی گلرهای تیم‌ملی را داشت که با حملات لفظی و فیزیکی اوسیانو کروز، دستیار اول کی‌روش مواجه شد. حالا اخبار و تصاویر مربوط به این اتفاق در سطح وسیع در فضای مجازی منتشر شده و فضا را از هر زمان دیگری دو قطبی‌تر کرده است.
به سود هیچ‌کس
چنانکه گفته شد این جدال عمری دراز دارد و انگار قرار هم نیست به این راحتی به پایان برسد. در مورد ریشه‌های این دعوا زیاد صحبت شد و هرکس به‌زعم خودش یکی را تقصیرکار می‌داند؛ هرچند اجماع عمومی روی انفعال نابخشودنی فدراسیون و خوب مدیریت نشدن این تنش در دو سال گذشته است. با این وجود بدون تردید می‌شود گفت این دعوا به سود هیچ‌کس نیست؛ نه آنها که دیروز از لج برانکو و پرسپولیس با مشت گره کرده از پیروزی کاشیما ابراز خوشحالی کردند و نه آنها که شاید منتظرند تا یک ماه دیگر با ابراز خوشحالی از ناکامی احتمالی تیم‌ملی در جام‌ملت‌های آسیا، نامهربانی‌های اخیر را تلافی کنند. به خودتان بیایید لطفا؛ پرسپولیس یک تیم پرهوادار از کشور ماست و تیم‌ملی هم نماد مشترک ۸۰ میلیون ایرانی محسوب می‌شود؛ آسیب دیدن هیچ‌کدام از این دو به سود دیگری نیست، اصلا به نفع هیچ‌کس نیست.
ارسال نظر