ستاره‌های جام‌جهانی کجا می‌روند؟
لیگ ایران را «له» نکنید
ظلم به لیگ ایران
لیگ ایران لیگ فوق‌العاده‌ای نیست. خود جماعت رسانه‌ای بارها این موضوع را گوشزد کرده‌اند و از انبوه عیب و اشکالات فنی و مدیریتی این مسابقات سخن گفته‌اند. با این وجود گاهی به نظر می‌رسد لیگ ایران بیش از حد مظلوم واقع می‌شود و در حق آن نامهربانی می‌کنند. از مصادیق این اتفاق، می‌توان به فضای پدید آمده پیش از جام‌جهانی اشاره کرد؛ جایی که مدام گفته شد بازیکنان پرورش یافته در لیگ ایران کیفیت کافی ندارند، نمی‌توانند در یک بازی ۱۰ بار با رونالدو به آسمان بپرند و برای رسیدن به سطح لژیونرها باید ۴۰ روز بیشتر در اختیار تیم‌ملی باشند. با این وجود دیدیم که شرایط در روسیه طور دیگری رقم خورد؛ طوری‌که به جرات می‌توان گفت بهترین بازیکنان تیم‌ملی از لیگ داخلی بودند. علیرضا بیرانوند که گفته می‌شد شاید جای خودش را به امیر عابدزاده بدهد، فیکس ماند و عالی عمل کرد.
روزبه چشمی در همان تک مسابقه‌ای که بازی کرد کم‌اشتباه بود، مجید حسینی در دو بازی بعدی که جانشین روزبه شد چشم‌ها را به خودش خیره کرد، نهایتا هم امید ابراهیمی و وحید امیری بهترین عملکرد ممکن را ارائه دادند. شاید در مورد امید و وحید این نگرانی وجود داشت که سن بالای‌شان مانع از نمایش موثر آنها در سه مسابقه شود، اما دیدیم که هر دوی آنها ظرف ۱۵ روز ۲۷۰ دقیقه دویدند و جنگیدند، بدون آنکه ذره‌ای کم بیاورند. خب این یعنی لیگ ما واقعا این‌قدرها هم بد نیست که نشود ستاره‌ها را به دامانش سپرد؛ به ویژه در این سال‌ها که مربیان خوبی مثل برانکو، ساغلام، شفر و توشاک وارد لیگ ایران شده‌اند و بر اعتبار و کیفیتش افزوده‌اند.
کابوس لیگ‌های نازل اروپایی
لژیونرسازی به هر قیمت، موجی بود که طی سال‌های اخیر در فوتبال ایران راه افتاد و بسیاری از بازیکنان مستعد را به لیگ‌های درجه دو، سه و چهار اروپایی کشاند. ما اگرچه امروز از نظر آماری تعداد زیادی بازیکن در اروپا داریم، اما برخی از آنها واقعا جایی هستند که با لیگ برتر یا حتی دسته یک قابل مقایسه است! به‌عنوان مثال شهاب زاهدی که بعد از خروج از پرسپولیس به ماشین‌سازی رفت و آنجا هم توفیق چندانی به دست نیاورد، حالا در لیگ ایسلند توپ می‌زند. در مثالی دیگر پیام صادقیان که چندین باشگاه لیگ برتری را با دست خالی ترک کرد، نهایتا به تیمی ضعیف در لیگ ترکیه ملحق شد. همین حالا فرشاد احمدزاده که خیلی از مواقع انتقادات زیادی هم از نحوه عملکردش در پرسپولیس وجود داشته، به تیمی در لیگ لهستان پیوسته و رسانه‌های آن کشور به او لقب «مسی ایرانی» داده‌اند! واضح است که این ترانسفرها چندان به سود فوتبال ما نیست و خیلی از این بازیکنان اگر در لیگ داخلی بمانند، به سود خودشان و فوتبال کشور خواهد بود.
حالا ممکن است برخی‌ها با سودای دعوت به تیم‌ملی تن به حضور در هر لیگی در اروپا بدهند و برخی را هم قیمت روزافزون دلار و یورو وسوسه کند. هر چه هست، در اصل ماجرا توفیری ندارد. البته ما بازیکنانی هم داریم که در لیگ‌های معتبرتر مثل یونان، هلند و روسیه توپ می‌زنند، اما حاصل آن را نیز در جام‌جهانی دیدیم؛ جایی که امثال سردار آزمون، علیرضا جهانبخش و مسعود شجاعی واقعا نمایش در خور توجهی نداشتند. در مجموع آنها که شانس بازی در سطوح بالاتر را دارند، باید برای پیوستن به لیگ‌های معتبرتر تلاش کنند، اما آنهایی که سقف حضورشان در روسیه و ایسلند و لهستان است، در صورت امکان می‌توانند به لیگ برتر برگردند و به غنای این مسابقات کمک کنند؛ رقابت‌هایی که اگر کمی بهتر مدیریت شود و اگر حق پخش تلویزیونی را بگیرد، پتانسیل کشف‌نشده بسیار زیادی برای قدرت‌نمایی خواهد داشت. کاش امثال امید ابراهیمی، وحید امیری و علیرضا بیرانوند هم این مسائل را برای انتخاب تیم بعدی‌شان در نظر بگیرند.
ارسال نظر