جنگی به سود هیچ‌کس

از قضا شاگردان کریمی خیلی زود به گل رسیدند و در حضور هواداران خودی همه‌چیز آماده گرفتن سه امتیاز بود، اما خطای پنالتی مدافع سپیدرود ورق را برگرداند. بازی به تساوی کشیده شد و این بازیکن هم با دریافت کارت قرمز از زمین بیرون رفت. با این همه جنجال اصلی این بازی مربوط به اتفاقی بود که در ثانیه‌های پایانی رخ داد؛ جایی که توپ ظاهرا به دست مدافع استقلال خوزستان خورد و کریمی اعتقاد داشت باید به سود تیمش پنالتی اعلام شود، اما داور با او هم‌عقیده نبود. چنین بود که اسطوره پیشین فوتبال ایران در نشست خبری قیامت به پا کرد. او به تندی علیه همه ارکان فدراسیون مصاحبه کرد و در رفتاری که بین انبوه پرخاشگری‌های این سالیان مربیان در فوتبال ایران دیده نشده، لوگوی برنامه نود را کند و روی زمین پرتاب کرد.

جادوگر که اعتقاد دارد عادل با فدراسیون مماشات می‌کند و فساد حاکم بر عرصه مدیریتی فوتبال کشور را به درستی زیر ذره‌بین نمی‌برد، از همان روز حملاتش به این مجری تلویزیونی را بی‌وقفه ادامه داده است. کریمی که باید صددرصد وقتش را صرف تمرکز روی مسائل سپیدرود و نگه داشتن این تیم در لیگ برتر کند، فعلا چپ و راست روی کانالش در فضای مجازی علیه فردوسی‌پور مطلب منتشر می‌کند و اتهامات متعددی را به او نسبت می‌دهد. جدال کریمی- فردوسی‌پور، از آن دعواهایی است که هیچ‌کس دوستش ندارد. هر دو طرف برای بخش مهمی از جامعه مقبول و محترم هستند، اما مشکل اینجاست که یک نفر اصلا اهل کوتاه آمدن نیست. کریمی نشان داده وقتی شمشیرش را عریان می‌کند، آن را به همین راحتی به غلاف بر نمی‌گرداند. آخر این دعوا چه خواهد شد؟

استفاده غیراخلاقی از اشتباهات عادل

بین همه نقدها و متلک‌های ریز و درشتی که این روزها علی کریمی به عادل فردوسی‌پور می‌گوید، یکی از جدی‌ترین آنها انتشار تصویر مجری نود در حال اهدای جایزه آقای گلی لیگ شانزدهم به مهدی طارمی است. در پایان فصل گذشته مسابقات لیگ برتر، مجری برنامه نود هم به مراسم تقدیر از برترین‌های این مسابقات دعوت شد و در کمال شگفتی اهدای تندیس به مهدی طارمی را بر عهده گرفت. خود عادل هم البته دست خالی از این مراسم بیرون نرفت و جایزه بهترین گزارشگر ورزشی را دریافت کرد. بی‌گمان اتفاقات آن شب، جزو بزرگترین اشتباهات حرفه‌ای عادل فردوسی‌پور در این سال‌ها بوده است. او که همیشه مراقب بود دم به تله ندهد و در موقعیت‌های شبهه‌آمیز ظاهر نشود، این بار اهدای جایزه‌ای را پذیرفت که همه جای دنیا پیشکسوتان آن را به بازیکنان برتر می‌دهند.

به علاوه او در حالی جایزه بهترین گزارشگر ورزشی را دریافت کرد که اصولا چنین انتخابی وظیفه ارگانی نظیر فدراسیون فوتبال نیست و یک بحث مطلقا رسانه‌ای تلقی می‌شود. عادل با این دو بی‌احتیاطی بزرگ، اصطلاحا «زیر بلیت» فدراسیون فوتبال رفت، اما آیا منصفانه است که فقط به‌خاطر همین مساله، او را به زد و بند و مدارای عامدانه با کج‌روی‌های فدراسیون متهم کنیم؟ آنهایی که به عادل نزدیک‌ترند خوب می‌دانند که او از لحاظ شخصیتی وامدار کسی نیست، اما حتی بدون این آشنایی هم می‌توان به اتکای سال‌ها حضور مستمر عادل در پیشگاه بیننده‌های میلیونی‌اش، استقلال رای او را تایید کرد. به هر حال فردوسی‌پور هم انسان است و مثل هر آدم دیگری می‌تواند گاهی مرتکب خطا یا اشتباه محاسباتی شود. آیا خود علی کریمی که امروز به بهانه حضور عادل در آن مراسم چنین بلوایی راه انداخته، از خطا مبرا است؟ همین امروز خیلی‌ها می‌توانند تصاویر پرشمار نشست و برخاست کریمی با یکی مثل حسین هدایتی را بازنشر کنند و در مورد شخصیت جادوگر، قضاوت‌های غیرمنصفانه انجام بدهند. بی‌گمان اما چنین رویکردی درست و عادلانه نیست.

بردباری؛ بنیان مربیگری

علی کریمی در آغاز راه مربیگری است و خیلی زودتر از آنچه انتظار می‌رفت به جایی رسیده که به زمین و زمان یورش می‌برد. او باید بداند یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های حرفه مربیگری، صبر و بردباری است و یک مربی بدون چنین خصایصی نمی‌تواند موفق باشد. گاهی همه زحمات یک ساله یک مربی و تیمش با یک اشتباه سهوی یا حتی عمدی داوری یا بدشانسی و بی‌دقتی یک بازیکن یا مصدومیت و محرومیت و سایر اتفاقات غیرمترقبه به باد می‌رود. آیا علی کریمی که امروز به‌خاطر یک هند نصفه‌ونیمه چنین آشوبی به پا کرده، در خودش ظرفیت تحمل چنین مسائلی را می‌بیند؟ اگر هم کریمی بیشتر مایل است به‌عنوان یک ناظر و منتقد مستقل فقط به واکاوی پشت پرده‌ها بپردازد، این سوال مطرح می‌شود که اساسا چرا تیم گرفت و روی نیمکت نشست؟ بدون تردید واگویه‌های کریمی به‌عنوان یک پیشکسوت محبوب و محترم، خیلی بیشتر از حرف‌های او به‌عنوان سرمربی سپیدرود جدی گرفته می‌شود. این خوب نیست که افکار عمومی فکر کنند اگر داور بازی با استقلال خوزستان آن روز آن برخورد توپ به دست را به سود سپیدرود پنالتی می‌گرفت، شاید کریمی هیچ‌کدام از این حرف‌ها را نمی‌زد...