ورزش سه در گفت‌وگو با چهره‌های مختلف سعی در با خبر شدن از ابعاد توافق ایران و آدیداس داشت و در گزارشی به این موضوع پرداخت. فدراسیون فعلا اظهارنظر رسمی انجام نمی‌دهد اما قرار است اطلاعیه‌ای در این زمینه منتشر کند. همچنین از طرف یکی از افراد تصمیم گیرنده در فدراسیون فوتبال که تمایلی به افشای نام خود نداشت نوشت مشکل اصلی فدراسیون در عقد قرارداد اسپانسری با آدیداس مساله فروش پیراهن در ایران است که با توجه به ممنوعیت واردات پوشاک از سوی وزارت صنایع هیچ راهی برای مجاب کردن این شرکت آلمانی برای حمایت مالی از فوتبال ایران وجود ندارد. به گفته وی آدیداس تنها در صورتی اسپانسر تیمی می‌شود که بتواند پیراهن خود را در آنجا به فروش برساند اما با مخالفت وزارت صنایع با واردات میلیون دلاری، این مساله شکل نمی‌گیرد و طبعا آدیداس نیز تمایلی به سرمایه‌گذاری در ایران ندارد.

اما این تنها یک طرف ماجراست و افراد دیگری که در موضوع مذاکره با آدیداس (یا هر شرکت دیگری که می‌تواند اسپانسر ایران در جام‌جهانی باشد) حضور داشته‌اند، این قرارداد را ناشی از عدم اطلاع تیم حاضر در فدراسیون می‌دانند و می‌گویند فدراسیون فوتبال می‌توانست با استفاده از افراد آگاه‌تر و مطلع‌تر حتما با آدیداس قرارداد اسپانسری ببندد. کارشناسان این مساله را یک موضوع تخصصی می‌دانند و عقیده دارند دبیرکل فدراسیون فوتبال و افراد حاضر در کمیته بازاریابی از تجارب لازم برای توافق با آدیداس برخوردار نبوده‌اند. جالب اینکه بدانید مسوولان فدراسیون در جام‌جهانی ۱۹۷۸ با کمپانی آدیداس قرارداد بسته و به جز تامین کلیه پوشاک در آن مسابقات ۳۰۰ هزار مارک از آدیداس وسیله دریافت کرد. با گذشت ۴۰ سال از آن دوره آیا شرایط فوتبال ایران نباید بهتر بشود؟ چگونه ما زیر بار خرید لباس از آدیداس می‌رویم، درحالی‌که قرار است در ۳ بازی بزرگ در جام‌جهانی روسیه که هر کدام از آنها بیش از دو میلیارد بیننده خواهد داشت، پیراهنی با برند این شرکت را به تن ‌کنیم؟ آیا می‌دانید ارزش این ۲۷۰ دقیقه برای آدیداس چقدر است؟

اخبار مرتبط