مردی که طلسمها را شکست
منصوریان چگونه به قله رسید؟
علیرضا منصوریان امسال عملکرد بسیار خوبی روی نیمکت استقلال داشت. شاید در نگاه اول انتظار میرفت تیمی که با قیمتی بالا بسته شد، مدعی اول کسب عنوان قهرمانی باشد، اما استقلال منصوریان نقاط قوتی داشت که حتی فاصله ۹امتیازی با صدر جدول را هم پوشش میدهد. آنها امسال به پرسپولیس نباختند و در بازی برگشت این تیم را بردند، در آسیا هم عملکرد خوبی داشتند و از همه مهمتر اینکه تجربه بسیار موفقی از جوانگرایی را پشتسر گذاشتند.
پایان خوش
حکایت آخرین بازیهای خانگی استقلال در چند سال گذشته واقعا عجیب بوده و این تیم عادت کرده بود هر فصل هوادارانش را در آخرین ملاقات حضوری، دست خالی از ورزشگاه آزادی به خانه بفرستد.
علیرضا منصوریان امسال عملکرد بسیار خوبی روی نیمکت استقلال داشت. شاید در نگاه اول انتظار میرفت تیمی که با قیمتی بالا بسته شد، مدعی اول کسب عنوان قهرمانی باشد، اما استقلال منصوریان نقاط قوتی داشت که حتی فاصله ۹امتیازی با صدر جدول را هم پوشش میدهد. آنها امسال به پرسپولیس نباختند و در بازی برگشت این تیم را بردند، در آسیا هم عملکرد خوبی داشتند و از همه مهمتر اینکه تجربه بسیار موفقی از جوانگرایی را پشتسر گذاشتند.
پایان خوش
حکایت آخرین بازیهای خانگی استقلال در چند سال گذشته واقعا عجیب بوده و این تیم عادت کرده بود هر فصل هوادارانش را در آخرین ملاقات حضوری، دست خالی از ورزشگاه آزادی به خانه بفرستد. شاید باورش سخت باشد، اما استقلال در چهار سال گذشته بلااستثنا همه مسابقات پایانیاش در ورزشگاه آزادی را با شکست پشت سر گذاشته بود! چه بسا از همین جا مشخص شود که حضور منصوریان در استقلال واقعا آغاز یک عصر جدید است؛ از همین جا که او بالاخره آخرین بازی آزادی را نباخت و هواداران را خوشحال به منزل فرستاد. پیش از پیروزی دو بر یک پنجشنبه برابر تیم اوج گرفته سپاهان، آخرین باری که استقلال بازی پایانی فصلش در ورزشگاه آزادی را با پیروزی پشت سر گذاشته بود به ۲۰ اردیبهشت ۹۱ برمیگشت؛ درست پنج سال پیش که آنها در هفته آخر لیگ یازدهم سه بر صفر نفت تهران را بردند!
لیگ دوازدهم؛ استقلال در این فصل قهرمان شد، اما بازی آخرش در ورزشگاه آزادی را که کاملا تشریفاتی بود با نتیجه ۲بریک به داماش گیلان باخت. به این ترتیب در روزی که چیزی حدود ۹۰هزار تماشاگر برای شرکت در مراسم اهدای جام به ورزشگاه آزادی آمده بودند، کام هواداران تلخ شد.
لیگ سیزدهم؛ استقلال آخرین بازی فصلش در ورزشگاه آزادی را برابر تراکتورسازی انجام داد و با نتیجه سه بر یک شکست خورد. در آن روز آبیها حتی شانس قهرمانی هم داشتند، اما با این شکست کارشان با تلخی تمام به پایان رسید.
لیگ چهاردهم؛ این یکی بدتر از همه بود. استقلال در هفته پایانی شانس قهرمانی نداشت و تنها ماموریتش این بود که انتقام شکست در دربی رفت را از حریف دیرینهاش بگیرد، اما در کمال ناباوری یک بر صفر به پرسپولیس باخت و برابر این تیم دبل شد! تیمی که استقلال را رفت و برگشت برد، یکی از کمبنیهترین پرسپولیسهای تاریخ بود. این اولین دربی برانکو روی نیمکت سرخها به حساب میآمد که او با تک گل علیپور مقابل قلعهنویی برنده شد. البته میزبان این بازی روی کاغذ پرسپولیس بود، اما مشکل اینجاست که استقلال هفته قبلش هم در ورزشگاه آزادی ۴بر یک به تراکتورسازی باخت!
لیگ پانزدهم؛ آخرین بازی فصل استقلال بیرون از خانه برابر صبا برگزار شد، اما آنها هفته قبلش در آخرین بازی خانگی فصل خرق عادت نکردند و در ورزشگاه آزادی ۳ بر ۲ به تراکتورسازی تبریز باختند. این همان مسابقهای بود که سروش رفیعی آن گل زیبا را زد و شادی نکرد.
بالاتر از مظلومی و قلعهنویی
شیرینی نایب قهرمانی استقلال در این فصل و صدمین سرمربیگری در تاریخ لیگ برتر که برابر سپاهان اتفاق افتاد، همه آن چیزی نبود که در هفته پایانی فصل برای منصوریان رقم خورد. او با پیروزی بر سپاهان به بهترین مربی استقلال در تاریخ لیگ برتر از نظر معدل امتیازگیری تبدیل شد. بردن سپاهان، معدل منصوریان را به «۹/ ۱» رساند و این میانگین از معدل «۸۸/ ۱» امیر قلعهنویی و «۸۷/ ۱» پرویز مظلومی بیشتر است و باعث میشود مربی جوان آبیها فصل را با صدرنشینی به پایان ببرد.
شوق دومی
عدهای انتقاد میکنند که چرا استقلالیها امسال از نایبقهرمانی این همه خوشحال شدند، در حالی که پارسال پرسپولیسیها از بابت کسب این مقام متاثر بودند؟ البته به نظر میرسد بخش زیادی از این مسائل مربوط به کریهای هوادارانه باشد، وگرنه واضح است که سرخها در بازی پایانی فصل قبل توقع قهرمانی داشتند و افسوسشان فقط بهخاطر از بین رفتن این عنوان بود. هر چند آنها هم در انتهای بازی با راهآهن ایستادند و برای بازیکنان خودشان دست زدند.
ارسال نظر