زجرنشینی!

دنیای اقتصاد: اتفاقات هفته دوازدهم لیگ برتر برای پرسپولیس خوشایند بود. تراکتورسازی در تبریز برتری یک بر صفر برابر پدیده مشهد را از دست داد و متوقف شد، سرخپوشان هم در تهران با پیروزی برابر ماشین‌سازی به صدر جدول رده‌بندی برگشتند. با این وجود، سبک بازی پرسپولیس برابر حریف قعرنشین‌اش در ورزشگاه آزادی، چنان سوال‌برانگیز بود که فعلا اجازه شادی مفصل را به هواداران این تیم نمی‌دهد. ماشین‌سازی با قبول ۶شکست پیاپی به تهران آمده بود تا برابر یکی از غنی‌ترین تیم‌های ایران بازی کند. همین مساله شاید باعث می‌شد خیلی از هواداران انتظار ثبت یک پیروزی پرگل و مقتدرانه را داشته باشند. با این وجود شاگردان برانکو فقط با یک گل اختلاف موفق به کسب پیروزی شدند و حتی همین برتری هم بارها نزدیک بود از کف برود؛ به ویژه در صحنه پنالتی دقیقه۷۰ ماشین‌سازان که توپ از کنار دروازه به بیرون رفت. غیراز سهل‌انگاری، کم‌تحرکی و بی‌انگیزگی که به وضوح در ساق پای بازیکنان پرسپولیس در این مسابقه آشکار بود، مشکلات دیگری هم به چشم می‌آمد که شاید در آینده برای قرمزها گران تمام شود.

طارمی و باز هم طارمی

مهاجم پرسپولیس در بازی هفته قبل با پیکان چند موقعیت خوب گلزنی را از دست داد تا برای یک هفته به کانون بحث تبدیل شود. خیلی‌ها از طارمی انتقاد کردند و بعضا به او راهکار دادند تا بهتر چارچوب دروازه حریفان را پیدا کند. انتظار می‌رفت بعد از تحمل این فشارها، طارمی از فرصت بازی آسان برابر ماشین‌سازی استفاده کند و با زدن یکی، دو گل نفسی به راحتی بکشد. با این وجود طارمی نه‌تنها برابر حریف قعرنشین هم گل نزد، بلکه با از دست دادن دو موقعیت کلیدی گلزنی بیش از پیش در مدار بحران قرار گرفت. این اما تنها مشکل طارمی در این مسابقه نبود. او اوایل نیمه دوم این دیدار به دلیل اقدام به تمارض و تلاش برای گرفتن پنالتی با فریب داور کارت زرد گرفت. این دومین اخطاری بود که طارمی در این فصل دریافت می‌کرد و عجیب اینکه کارت قبلی را هم در بازی هفته دوم برابر فولاد، درست به همین دلیل دریافت کرده بود! حالا اصلی‌ترین مهاجم پرسپولیس در آستانه محرومیت از یک بازی قرار گرفته، آن هم در حالی که خطای مهمی انجام نداده و همچنان به همان درد قدیمی «تمارض» مبتلا است. گلزنی پیشکش، یکی به طارمی یاد بدهد خودش را بیهوده اینقدر به زمین نکوبد!

چپ، کماکان تعطیل!

یکی از انتقادهایی که از ابتدای فصل از برانکو می‌شد، این بود که او با استفاده از دو عنصر کاملا تدافعی یعنی ماهینی و ربیع‌خواه در دو سمت خط دفاعی پرسپولیس، عملا کناره‌های زمین را نسبت به فصل گذشته ناکارآمد و فاقد زهر کرده است. پارسال در این دو پست رامین رضاییان و محمد انصاری به میدان می‌رفتند که با هر متر و معیاری تهاجمی‌تر از ماهینی و ربیع‌خواه هستند. محرومیت انصاری باعث شد بالاخره در بازی با ماشین‌سازی برانکو روی دلش پا بگذارد و رضاییان را از ابتدا به‌عنوان مدافع راست به میدان بفرستد. نتیجه کار هم فعال شدن سمت راست پرسپولیس بود. رضاییان تک گل قرمزها را ساخت و بارها با نفوذهایش حملات سرخپوشان را پایه‌گذاری کرد. با این وجود حتی در همین مسابقه هم سمت چپ پرسپولیس به شدت غیرفعال بود، چرا که ربیع‌خواه اصولا میل به حمله ندارد. به علاوه مصدومیت امید عالیشاه هم بیش از پیش باعث سکون سمت چپ پرسپولیس می‌شد. با این اوصاف نصف تیم برانکو فلج بود و کارآیی لازم برای اعمال فشار روی بدترین خط دفاع لیگ را نداشت. باید دید با بازگشت انصاری از بازی بعدی چه تغییری در ترکیب پرسپولیس اتفاق می‌افتد؛ او به جای ربیع‌خواه در سمت چپ به بازی گرفته می‌شود یا با خروج دوباره رضاییان از ترکیب، چیدمان خط دفاع سرخ‌ها به شکل قبل برمی‌گردد؟

امیری؛ وینگر یا مهاجم؟

پست اصلی وحید امیری وینگر چپ است. او در نفت تهران در این پست بازی می‌کرد و در تیم‌ملی هم همین نقش را دارد. با این وجود از زمان حضور امیری در پرسپولیس، به‌خاطر ترافیک شدید در این پست، وحید به خط حمله منتقل شد که به نظر می‌رسد تغییر هوشمندانه‌ای بود. در دو مسابقه اخیر که امید عالیشاه مصدوم بوده و امیری به جای او در پست وینگر چپ بازی کرده، به وضوح مشخص شد او کارآیی امید را در این منطقه ندارد. امیری اگرچه تک گل پرسپولیس را برابر ماشین‌سازی به ثمر رساند، اما می‌شد انتظار داشت با حضور او در خط حمله و بازی کردن عالیشاه در سمت چپ، نتیجه بهتری به دست بیاید. واقعیت این است که امیری در تیم‌هایی که به‌طور خودکار کمی عقب بازی می‌کنند (مثل نفت تهران منصوریان یا تیم‌ملی کی‌روش) در پست وینگر قابلیت بیشتری داشته باشد.

او از آن دست بازیکنانی است که در استارت‌های انفجاری استعداد دارند و محتاج فضا هستند. پرسپولیس برانکو اما تیمی است که در اغلب دقایق بازی توپ و میدان را در دست دارد و رو به جلو بازی می‌کند. در این شرایط شاید بازیکن تکنیکی و ظریفی مثل عالیشاه که توانایی جا گذاشتن یار مستقیمش را در فضای اندک دارد، بیشتر از امیری به درد کناره‌ها بخورد. این موضوع به وضوح در مسابقاتی که عالیشاه غایب بوده به چشم آمده است. بنابراین به نظر می‌رسد پرسپولیسی‌ها کمی بیشتر باید مراقب عالیشاه باشند؛ به‌ویژه که زمزمه‌هایی در مورد جدایی او در نیم‌فصل هم به گوش می‌رسد.