سرخابی‌ها را به چه کسی بدهیم؟

بعد ازحضور مسعود سلطانی‌فر برای گرفتن رای اعتماد درمجلس جدید بازهم زمزمه‌هایی درمورد بازگشایی پرونده خصوصی‌سازی دو باشگاه بزرگ پایتخت به وجود آمد؛ حرف‌هایی که بعد از اعلام دیوان عدالت اداری درمورد دولتی بودن آنها به‌نظر می‌رسد بیشتر تبلیغاتی باشد. درهمین زمینه با دکتر همایون یوسفی عضو فراکسیون ورزش مجلس گفت‌وگو کردیم تا مواضع مجلس در این خصوص را شفاف‌تر بیان کند.

آقای دکتر بعد از رای دیوان عدالت اداری به‌نظر می‌رسید پرونده خصوصی‌سازی دو باشگاه بزرگ کشور بسته شده است اما این روزها باز هم این بحث درمجلس و دولت مطرح می‌شود.

خصوصی‌سازی در ورزش ما فوق‌العاده جدی اما پیچیده است. چرا چون بستر مناسب و زیرساخت‌های اجتماعی و اقتصادی مناسب برای خصوصی‌سازی ورزش ما مهیا نیست. اگر ما بخواهیم وارد این بحث شویم باید با یک شیب ملایم و تفکر بیشتری این اتفاق بیفتد و خصوصا تجاربی که ما در خصوصی‌سازی باشگاه‌ها داریم تجارب چندان موفق و موثری نبودند، دوما اینکه این کارهای ما و واگذاری‌ها بیشتر رنگ و بوی سیاسی داشته است. به علت خلأ‌های قانونی که ما در این زمینه داریم به‌نظر می‌رسد حضور آنها در ورزش برای ایشان توجیه اقتصادی ندارد. بالاخره صاحبان صنایع و فعالان اقتصادی هم به‌دنبال منافع خود و برداشت از سرمایه‌گذاری هستند. اما با شرایط موجود و قوانین حاکم چنین امکانی وجود نخواهد داشت و به‌خاطر همین مسائل در مواردی مثل استقلال و پرسپولیس که حساسیت‌ها در مورد آنها زیاد است هر اقدام نسنجیده می‌تواند عواقب جبران‌ناپذیری داشته باشد.

به خلأ قانونی اشاره کردید. جایی که این خلأ باید برطرف شود درست همان مجلسی است که شما در آن حضور دارید. برای مثال در بسیاری از کشورها برای سرمایه‌گذاران در ورزش معافیت‌های مالیاتی در نظر می‌گیرند یا موضوع حق پخش که تلویزیون مدعی است چون قانونی وجود ندارد اجازه دادن حق پخش را ندارد.

کار مهمی که آقای سلطانی‌فر به‌عنوان وزیر جدید ورزش می‌توانند انجام دهند این است که یک لایحه در این زمینه تنظیم کرده و به مجلس بیاورند، لایحه‌ای که تمام این موارد که شما به آن اشاره کردید و تمام موضوعاتی که می‌تواند در انجام خصوصی‌سازی کمک کند آن هم به یک روش مطمئن و با حداقل ضریب خطا در آن دیده شود. نقطه ضعف عمده‌ای که الان وجود دارد این است که در لایحه توسعه برنامه ششم متاسفانه ورزش به‌طور کل و منابع پایدار و قوانینی که بتواند به ورزش کشور کمک کند دیده نشده است. به‌نظر می‌رسد که زمان ارائه این سند درحال سپری شدن است. امیدواریم این مشکل حل شود ولی اگر حل نشد خود دولت باید لایحه بیاورد و معمولا چون ورزش یک بحث فراگیر است قاطبه مجلس همراهی می‌کند. ما باید بتوانیم زیرساخت‌ها را درست کنیم که راه درستش هم اصلاح قوانین است و نکته بعد اینکه بدانیم توسعه ورزش به‌صورت یکجانبه اتفاق نمی‌افتد. باید بخش‌های اقتصادی و اجتماعی مربوط به ورزش هم اصلاح شود و رشد کنداگرهم این رشد در فضای موجود اتفاق بیفتد موقتی خواهد بود، یعنی بعد از مدتی نتیجه‌گیری دوباره دچار افت می‌شود.

از منظر امنیتی چطور؟ این شائبه وجود دارد که نظام نگرانی جدی درمورد واگذاری این دو باشگاه به واسطه حساسیت افکارعمومی روی آنها دارد مباداکه فرد مالک ناگهان تصمیمی بگیرد که مردم آن را نپسندند و مشکل‌ساز شود.

استقلال و پرسپولیس سرمایه‌های ملی ما هستند و موفقیت و شکست آنها تاثیر زیادی در بحث‌های اجتماعی ما دارد. این تفکر درست است و این دوباشگاه محبوب نباید دست افراد ناآشنا به کار در این حوزه بیفتد و این نگرانی قابل درک است. بازهم تاکید می‌کنم که دولت و وزارت ورزش نباید درخصوص واگذاری آنها عجله کنند. درحال حاضر افرادی که بتوانند این بار اجتماعی بزرگ را به دوش بکشند وجود ندارند.