گروه ورزش: سرانجام مسابقات المپیک ریو۲۰۱۶ به پایان رسید و جدول رده‌بندی نهایی کشورها اعلام شد. مسلما المپیک به‌عنوان پراهمیت‌ترین تورنمنت ورزشی جهان، نگاه‌های عمیق زیادی را متوجه خود می‌کند و نتایج آن توسط مسوولان ورزشی هر کشور، به دقت تحلیل و آنالیز می‌شود. این قاعده در مورد ورزش ایران هم صادق است و طبیعتا با بازگشت همه ورزشکاران کشورمان، بررسی نتایج به دست آمده آغاز خواهد شد. المپیک ریو نسبت به مسابقات لندن، برای ورزش ایران غافلگیری خاصی نداشت. باز هم همان رشته‌هایی که از آنها انتظار افتخارآفرینی داشتیم برای‌مان مدال گرفتند. کشتی، وزنه‌برداری و تکواندو، هشت مدال ایران در ریو را به ارمغان آوردند. در این میان شاید فقط مدال برنز کیمیا علیزاده به‌عنوان نخستین مدال تاریخ بانوان ایران در مسابقات المپیک توانست موجی از شعف و شگفتی را برای ورزش ایران به همراه بیاورد. اگر نه، نتایج و دستاوردهای ورزش ایران در برزیل نسبت به اتفاقات چهار سال قبل قابل دفاع نیست.

یاد لندن به خیر

چهار سال پیش کاروان ورزشی ایران با ۵۴نفر در المپیک لندن حاضر شد. در نهایت ورزشکاران کشورمان با کسب ۴ مدال طلا، ۵ مدال نقره و ۳ مدال برنز، جایگاه هفدهم را در جدول توزیع مدال‌ها از آن خود کردند. این بهترین عملکرد کاروان ایران در تاریخ مسابقات المپیک بود که بحث‌های بسیار زیادی را به وجود آورد. خیلی‌ها جهش مدال‌گیری ایران در این تورنمنت را به درخشش غیرمنتظره کشتی فرنگی ربط دادند؛ جایی که شاگردان محمد بنا توانستند با کسب سه مدال طلا توسط حمید سوریان، امید نوروزی و قاسم رضایی، افتخاری بزرگ و تاریخی را کسب کنند. خیلی‌ها امیدوار بودند فرنگی‌کاران باز هم با بنا بدرخشند و با تکرار بخشی از اتفاقات لندن در ریو، به بالاتر رفتن کاروان ایران کمک کنند. با این وجود چنین اتفاقی رخ نداد و در نهایت کشتی فرنگی فقط توانست دو برنز برای کشور به ارمغان بیاورد. در عین حال اما، کشتی آزاد تمامی ناکامی‌های کشتی فرنگی و البته ناکامی‌های ادوار قبل را جبران کرد و با طلای حسن یزدانی، نقره کمیل قاسمی و برنز حسن رحیمی بهترین نتیجه ۲۰ سال اخیر این رشته ورزشی در المپیک رقم خورد. ضمن اینکه طلسم بی‌طلایی بعد از المپیک ۲۰۰۰ سیدنی نیز شکست. در این شرایط شاید کسب نتایج در خور انتظار در رشته‌ای مثل تکواندو می‌توانست خیلی به کاروان ایران کمک کند، اما این اتفاق رخ نداد. تیمی که برای نخستین بار با ۴ستاره در المپیک حضور یافته بود و پیش‌بینی می‌شد یکی از موفق‌ترین تیم‌های ما در المپیک باشد، همه پیش‌بینی‌ها را نقش بر آب کرد. هر سه تکواندوکار ما در بخش مردان یعنی فرزان عاشورزاده، مهدی خدابخشی و سجاد مردانی با ارائه نمایش‌های دور از انتظار و ضعیف خیلی زود با رقابت‌ها وداع کرده و دست‌شان از مدال کوتاه ماند تا بدترین نتیجه تاریخ تکواندو ثبت شود. در عوض در بخش بانوان، کیمیا علیزاده در نخستین حضور یک مدال برنز خوشرنگ را به سینه زد تا نخستین مدال المپیکی ورزش بانوان ایران به دست بیاید. وزنه‌برداری اما مثل همیشه «کمک‌حال» ورزش ایران شد. در این رشته دو مدال خوشرنگ طلا توسط کیانوش رستمی و سهراب مرادی حاصل شد که در حقیقت نخستین مدال‌های کاروان ایران بود. در سنگین وزن هم مدال بهداد سلیمی به شکلی بحث‌برانگیز از سینه او افتاد تا نتایج تیم کشورمان بهبود نیابد. در نهایت کاروان ورزش ایران با کسب ۳مدال طلا، یک نقره و ۴برنز و نیز کسب رتبه ۲۵ المپیک به کار خود در این مسابقات پایان داد؛ کارنامه‌ای که نسبت به دوره درخشان قبلی در لندن سقوط ۸پله‌ای در جدول و عقبگردی قابل توجه را نشان می‌دهد. این در حالی است که ورزش ایران با ۶۳نماینده در این دوره از بازی‌ها حاضر شده بود و ۹ورزشکار بیشتر از لندن داشت.

پیش‌بینی درست وزیر

اگرچه این روزها اظهارات وزیر ورزش در مورد «حد» ورزش ایران مورد انتقاد بسیاری از رسانه‌ها و منتقدان قرار گرفته، اما باید اذعان کرد او در مورد کسب ۸مدال در ریو، پیش‌بینی درستی انجام داده بود. گودرزی ۶ماه پیش در یک مصاحبه تلویزیونی گفته بود: «میانگین کسب مدال ایران در المپیک سه‌ونیم مدال بوده و به دلیل جهش لندن، این آمار به چهارونیم مدال افزایش یافته است. ما باید در همین حدود مدال کسب کنیم و در بهترین حالت، پیش‌بینی ما این است که هشت مدال بگیریم.» البته باید توجه کرد که فرمول مبنای آقای وزیر چندان علمی و قابل دفاع به نظر نمی‌رسد و طبعا نمی‌توان تا ابد به اندازه میانگین سال‌های گذشته انتظار کسب مدال داشت. برای مثال ازبکستان که در المپیک لندن فقط یک مدال طلا گرفته بود، در ریو چهار طلا کسب کرد!

بالانشینی آمریکا، سقوط چین

آمریکایی‌ها که در المپیک ۲۰۱۲ موفق شده بودند ۴۶ مدال طلا، ۲۹ نقره و ۲۹ برنز کسب کنند، در ریو هم درست همین تعداد مدال طلا، یعنی ۴۶ نشان طلا به دست آوردند. البته یانکی‌ها در ریو از حیث کسب مدال‌های نقره و برنز پیشرفت داشتند و به ترتیب ۳۷ و ۳۸ مدال نقره و برنز کسب کردند. افت ملموس و محسوس ورزش چین، شاید مهم‌ترین اتفاق در جدول توزیع مدال این دوره بود. چینی‌ها که همواره جدی‌ترین رقیب ایالات متحده در این جدول به حساب می‌آمدند، این بار یک طلا مقابل بریتانیا کم آوردند و با ۲۶ طلا، ۱۸ نقره، ۲۶ برنز و مجموع ۷۰ مدال در رتبه سوم ایستادند. این در حالی است که بریتانیا با ۲۷ طلا، ۲۳ نقره و ۱۷ برنز و مجموع ۶۷ مدال بالاتر از چین، رتبه دوم را به خود اختصاص داد و چینی که سال ۲۰۰۸ موفق شد به سلطه آمریکا بر کسب مدال‌های المپیک پایان دهد و مقتدرانه با ۵۱ طلا، ۲۱ نقره، ۲۸ برنز و مجموع ۱۰۰ مدال بالاتر از ایالات متحده در صدر جدول المپیک پکن قرار بگیرد، حدود نیمی از مدال‌های طلای خود را نسبت به دو دوره گذشته از دست داد. ژاپن و آلمان هم در المپیک ریو عملکرد خوبی نسبت به ۴ سال پیش داشتند و مدال‌های طلای بیشتری کسب کردند اما برزیل میزبان، با ۷ مدال طلا، ۶ نقره و ۶ برنز، بدون شک بهترین نتیجه تاریخ خود را از حضور در ادوار المپیک‌ها گرفت.